117. Even rustig nu

ER MOET ME iets van het hart. Misschien een gek idee, maar na de Covid-passage alhier leek me dat een op meerdere vlakken toepasbaar en passend gezegde. Figuurlijk, maar zeker ook letterlijk deze keer. In de vorige bijdrage had ik het, in een wat achteraf als euforische bui mag betiteld worden, nog over een snel herstel. Het 'tuin'-wandelen liep goed, de nieuwe warmte-opstoot waarvan sprake was bijna voorbij... maar net niet helemaal. 'Niet helemaal' sloeg ook op mijn Corona-herstel. Dit in combinatie met twee onderschatte tuinwandelingen en daaropvolgende klusjes in die vochtige warmte deden mij de das om. Het was lang geleden, maar daar waren de VKF's nog een keer. Hartritme overhoop. Als een donderslag bij wat toen op heldere hemel leek. Contact  met de  cardioloog, nog eens naar het extra pilleke gegrepen, bloeddruk opvolgen en dan toch spontaan herstel. Dat viel mee. Kalm aan nu, paar dagen rust. Wandelen on hold. Toch heel even de fiets op: de broodautomaat is vlakbij, kiné-bezoek iets verder, daags nadien rustig fietsen naar de winkel... weer iets verder. De volgende wordt er eentje van 2 keer 10 kilometer, op 't gemakske. Dat was tenminste de bedoeling, of toch te hoog gegrepen?  Op de terugweg krijg ik te kampen met forse tegenwind. Ook dat lukt, mij niet bewust van het feit dat ik meer dan een trapke extra heb gezet. De eerste recuperatie leek nog goed. Daarna volgde opnieuw een forse aritmie die koppig bleef aanhouden. Te lang om goed te zijn. Dan maar naar 'Spoed': onderzoeken, EKG, bloedstalen, overleg met cardioloog, uiteindelijk gaan ze/we voor een cardioversie. De 'schok' heeft succes en ik kom als herboren uit de verdoving. Dat blijft niet duren, want mijnen tikker en de rest van m'n ouwe lijf heeft er zo'n 10 uren trainingsritme opzitten. Terug thuis: slapen, rusten, slapen,... en écht opletten dat er niet opnieuw te snel van stapel wordt gelopen. Een weekend absolute rust is nu het minste wat ik mij voorneem. De pauzeknop gaat me daarbij helpen. Beloofd.