079. Deugd
DE GRIJSTE HEERST dezer dagen. Tussentijds en pas na hard aandringen komt de zon heel even piepen. Het dient gezegd: de moeite die zij zich getroost om ons dan te verwarmen en wat kleur te brengen in het dagelijks bestaan valt niet te onderschatten. Dat wordt alhier terdege geapprecieerd. Deze naar waarde-schatting houd ik echter ook aan als het om de 'minstens' 50 tinten grijs gaat waarmee we nu -putteke winter- worden ingepakt. Opstaan. Gordijn open: grijs, mist. Mistroostigheid in de straten. De uitlaatdampen van het steeds drukker wordend verkeer maken het geheel niet aantrekkelijker. Dat wordt het pas als ik in de late namiddag op stap ga. Nieuwe wandelschoenen zijn ondertussen ingelopen, zitten prima. Muts, sjaal, nostalgieke 'floeren veston' en snel een fototoestel om de schouder. Steek de straat maar over jongen en ga eens kijken hoe het nu in de polder zit. De mist verzwaart, gaat op in druppels, en ze vallen. Hier en daar een drop, maar de mist zelf blijft. Slorpt alle kleur uit de omgeving, op een heel klein laatste restantje na. En dat... is nu van het mooiste wat er te zien is op en rond de polderplassen. Vind ik. Vind ik steeds meer. Vroeger moest er 'iets' te zien zijn om een foto van te maken. Moest er meer op de foto komen. Nu word ik van mijn sokken geblazen als ik in de 'Roerdomp' zit en over het Broekskot kijk. Blijf kijken, tijd nemen. Veel tijd en alleen maar grijs om me heen. Maar niet vanbinnen. Zo'n grijze dag hoeft geen treurnis te zijn. Beleving van rust en mij omarmd voelen. Besef nu dat ik danig onder invloed ben geraakt. Geen drugs, geen alcohol, maar onder invloed van Bram's Eeuwig Jongenshart. Zit te kijken en zie, lees, hoor Bram Vermeulen. De Steen, Verlangen, Rode Wijn, Testament... en zoveel meer. Van stilzitten krijgt een mens het koud, zeker nu. Opstaan 2.0, terug op gang dus, wandel maar een flink rondje polder. Het wordt donker. Donkergrijs. De warmte neemt opnieuw over in m'n ouwe lijf. Bijna thuis. Lust seffens wel een koffie. Of 'ne warme chocomel'? Alles doet nu deugd. Merci Bram.
Marco, zoals je wel weet heb ik je positieve ingesteldheid altijd bewonderd.
BeantwoordenVerwijderenOok nu weer kan je het mooie in grijze dagen zien en er zelfs idylisch over schrijven. Bravo!
Ikzelf word echter pas vrolijk van het "azzurro" van de open iltaliaanse luchten hier boven mij.
Azzurro, il cielo è troppo azzurro per me ...zingt Paolo Conte immers!