060.Buiten de lijntjes

MISSCHIEN ZONDER WOORDEN... of toch met wat uitleg? Het was een van die late mooie zonnige dagen. Goed voor weer een frisse-neus-wandeling in onze eigen Hobokense achtertuin. De Polder. Een dag waarop de laatste bladeren van de bomen zouden vallen. Bijna allemaal. Dan ben je nog net op tijd om van al die schoonheid te genieten en haar (nog maar eens!) trachten pixelmatig vast te leggen. Netjes op een rij. Alles in zijn eigen kader. En dus maar even anders kijken naar die dingen? Zeven dikke vliegen op een knalgeel herfstblad: een groepszonnebank. Ambiance. De zilverberken houden woord: 't zijn inderdaad de laatste. "Profiteer ervan!!" De rest volgt en verzorgt mede het kleurenpalet. De blauwe lucht, de zon en de schaduw. Er staat nog twijfelend gras aan de kant en er hangen ook dito bladeren.  Toch wekt het massaal gevallen loof het kind weer op in mij... door het bladertapijt slenteren en met volle voet de knisperende bladjes in de lucht sjotten. Zie ze maar vliegen. Puur genot. En een bezorgde blik van een toevallige passante met hond: "Zou die ouwe... ze zien vliegen??" Zo dicht bij huis, en zo ver weg. Schoonheid op een rijtje, netjes ingekaderd. Of neen, laat mij nog maar eens buiten de lijntjes kleuren. Roosters schuiven, kaders aanpassen, niks hoeft te kloppen en al zeker niet 'hetzelfde' te zijn. Voor de rest, in deze 'mottige' Corona-tijden, wil ik mij wél de nodige discipline opleggen. Houd ik mij aan de opgelegde voorschriften, al pakt dit bij velen geen verf meer. Opgelegd? Mijn vrijheid!? 'Voorgesteld' zal u bedoelen? Neen, doe mij maar iets strikter én duidelijke afspraken. Want de Corona, hij/zij raast verder over de aardkloot. Hij? Zij? 'Zij' dus: CoronA, eindigt op A... is dus vrouwelijk. De Covid zou dan weer 'hij' kunnen zijn. Hoewel: de pandemie is dan ook weer vrouwelijk. Die heeft van lijntjes geen weet, die doet maar. Door elk deurtje dat op een kier wordt gezet stormen de virussen hùn vrijheid tegemoet. Zouden we daarbij even kunnen stilstaan? Bij die lijntjes...