313. Fien laat beelden spreken

Nu ik toch aan het delen ben: misschien ook even stilstaan bij deze van Fien Leysen.

Over Gent? En Gaza? En zoniet alles dan toch veel daar tussenin en omheen...

Het brandde even in het land van morgen. Alle buren zagen de rookwolken, ze hoestten en schuilden in hun huizen achter gesloten deuren en ramen, om zodra het veilig was, weer naar buiten te komen, en te helpen de brokstukken op te rapen. Ze spraken in microfoons en voor cameralenzen en zeiden dat ze het met hun eigen ogen zagen. Hoe het plots, uit het niks, niemand weet hoe, dat wordt onderzocht, maar het liep uit de hand, werd oncontroleerbaar, gevaarlijk, dan blijf je beter binnen, er was vast wel ergens iemand bezig met blussen.

Het is moeilijk om er geen metafoor in te vinden. Wij wenden de blik af van de dakloze man op de hoek die om kleingeld vraagt, wij draaien onze hoofden de andere kant op, kijken strak voor ons uit in de verte, staren naar de grond terwijl we verder lopen. Zo hebben we het niet zien aankomen, zegt de zoveelste expert in het zoveelste praatprogramma. Dat wat brandbaar is ook vuur kan vatten. Dat er steeds meer mensen in armoede. Dat er mensen zijn die honger lijden. Iemand roept ‘genocide’ en iemand zegt ‘we houden het in het oog’ en ‘er is vast wel ergens iemand bezig met blussen’, terwijl alle ogen op de grond en in de verte en de andere kant op kijken. Terwijl er enkel om kleingeld werd gevraagd, erkenning, bestaansrecht, een brandblusapparaat.

Wij horen over mensen die samenkomen, mensen die tussen het puin staan, de handen uit de mouwen en in elkaar, giftige stoffen inademend terwijl ze een nieuw land proberen bouwen. Een bewijs dat er altijd hoop is, ondanks en dankzij. Dat er iets nieuws kan ontstaan.

Natuurlijk kan er iets nieuws ontstaan. Maar toch vooral als er iemand munt uit kan slaan, als het alternatief niet meer ten koste zal gaan van een handvol mensen met een meer dan halfvolle portemonnee. Nee, al de rest vraagt tijd die er niet is en hulp die niet komt.

Niemand weet hoe lang wij weerbaar blijven.

Maar zolang er muziek klinkt, zullen we dansen, zegt iemand.

Dat geldt voor elk zinkend schip in alle tijden.