300. Stille boeken

DAT HET STILAAN tijd werd om nog eens iets van mij te laten horen. Dat anders des buitenwerelds ongerustheid omtrent mijn welbevinden zou toenemen. Dat het toch geen 'werk' is om de mensen zo op hun honger te laten zitten. Dat het bestaan van een blog de schrijver niet verplicht om vaak te publiceren, maar dat af en toe een teken van leven geven niks teveel gevraagd is. Deze en andere al dan niet in vraag gestelde opmerkingen krijg ik te horen en te lezen nu het weer even geleden is... geleden is dat er hier nog iets (van) nieuws te rapen viel. Zeer terechte commentaren op het feit dat de stilte reeds enige tijd lijkt ingetreden. Wees gerust: de uitingen van bekommernis zijn aangekomen en hebben hun doel niet gemist. Vooruit dus met de evenhoevig holhoornige melkproducent, aan de slag. 't Is ook niet zómaar een volgende post die uit het klavier dient getokkeld. Uitgerekend voor de driehonderdste keer wordt in de MPSB-variant van dit blogsel een bericht de virtuele wereld ingestuurd. Veel geleuter, nog meer gezwam en tussendoor heel af en toe en al naargelang de interesse van de lezer/-es of -in aan de andere kant... een min of meer meldenswaardig gebeuren, feit of ding dat de selectie passeert en dientengevolge blogwaardig wordt bevonden. Als het over 'lezen' gaat bijvoorbeeld.

In het begin van de voorbije stille periode las ik voor de vijfde keer LUCHT van Bart Koubaa. Voor de vijfde keer: na 2005, 2006, 2020 en 2023 heb ik me nu in april 2025 nog maar eens laten inpalmen door de verhalen die in dit naar mijn smaak bijzondere boek hun verloop kennen. Heb ondertussen gelezen en geleerd dat niet iedereen er even opgetogen over is. Maar ik wel, en dus mocht het nog een keer. Aansluitend volgt er eentje dat ik niet direct had zien aankomen. Kreeg het onverwacht in handen nadat ik mijn interesse had betoond en zoals wel meer gebeurt van het één het ander kwam. Luister nu eens naar mij! van Lut Celie gaat over kinderen en jongeren die deze psychotherapeute bijbleven uit haar praktijk. Een boek vol verhalen over pijn, onmacht, angst, verlies maar ook hoop. Een heftig boek dat me stevig in zijn greep hield. Korte leessessies, maar elke keer opnieuw met volle aandacht. Merci Nan voor de uitleenbeurt. We gaan het er binnenkort nog wel eens over hebben vermoed ik. Nu ligt KEN JEZELF van Tinneke Beeckman opnieuw te wachten om verder gelezen te worden. Een openhartig filosofisch werk. Het kost moeite om het te vatten, maar ik vind het zeker die moeite waard. Ga er mij nog eens op smijten. Het hoeft ook niet in één keer tot het einde, het zijn trouwens nogal wat kleine en haalbare stukjes. En zo kom ik er wel, want ik blijf (ook in stilte) lezen.