297. Nog eens naar zee

EEN TWEEDE KEER met dezelfde bemanning naar dezelfde bestemming. We hadden er zes maanden geleden zo van genoten dat er gerust een vervolg mocht komen. Dat was dus vorige week. Rustig park, rustig huisje, rustige duinen, rustige zee. Wel met, op ruime afstand van de vakantiehuisjes, een mooi aanbod aan georganiseerde activiteiten, vooral voor de 'kleintjes'. In ons gezelschap zat zo'n enthousiaste youngster, bruisend van energie. Toch bleek de nabijheid van de zee en de bijhorende lucht een gunstige invloed te hebben op het slaappatroon van de jeugd. En... konden ook de oudjes van voldoende nachtrust genieten. Zelfs de volle maan in al haar glorie heeft onze slaap niet verstoord. De aparte locaties tussen met duingras begroeide zandruggen zorgen voor een bijzonder rustgevende sfeer, en ook dat is mooi meegenomen om van een korte vakantie een recuperatie-booster te maken. Er moet niks, er mag vanalles, en daar proberen we een goeie mix van te maken. Regelmatig naar het strand, om te kijken of de zee nog altijd even groots overkomt. Een strand dat daar op Overflakkee in ruime mate aanwezig is. Prachtig! Soms goed ingeduffeld om de frisse wind te trotseren, soms heel wat luchtiger om van die ene verdwaalde zomers zonnige zondag te genieten. En daar bovenop het bezoek te krijgen van een zwarte zeehond. We zijn de laatste put aan het graven om nog één keer een kasteelberg over te leveren aan de vloedlijn. Komt ie daar op een meter of 10 voor ons paraderen, kopje op - kopje onder. Komt uit de golven en vlijt zich neer op het bijna-droge. Beetje heen en weer draaien, aandacht trekken, net voldoende tijd om een foto en een filmpje te maken. En dan, rechtsomkeer, plets-plats-plots terug het water in en recht naar Engeland. Kon niks mooier bedenken om de week af te sluiten...