296. Geen tijd

WAT EEN WEEK was dat. Het enige wat ik ruim op voorhand wist en gepland had was de 3+ theatervoorstelling van Klein Drama. Heel goed op tijd kaartjes gekocht voor het optreden in 'de Gam', diezelfde vroegere dorpskerk van Terhagen waar we onlangs nog Grof Geschud zagen schitteren. "morgen is 1 keer slapen" zou het nu dus worden. Knap om zoiets met de jongste van onze familie te beleven. Prachtig geschreven en subliem ten tonele gevoerd kleutertoneel. Merci Katrien & Raf, Elena en de hele crew! Het zorgde achteraf voor een creatieve impuls bij dezen bompa. De mens kladderde zomaar meteen twee mini-canvasjes vol met wat ideeën uit de voorstelling. Zomaar... 

We doen het in omgekeerde volgorde en gaan enkele dagen verder terug in de tijd. Er was nog maar eens een grote goesting ontstaan om GRIND van Kommil Foo opnieuw te zien, ten zevende male... en dan liefst in de min of meer nabije toekomst. Goesting alleen is niet genoeg, je moet er ook nog bij geraken. In Vlaanderen is deze voorstelling namelijk overal 'uitverkocht'. Groningen en Deventer waren niet echt dichtbij-opties en... dan viel er een invitatie in de bus. Waarvoor dank, Raf. Nog een keer Arenberg, stoel J2. Ik wist van niks, maar bleek zomaar naast de twee hoofdpersonages in de voorstelling te zitten. Vader en moeder Walschaerts, wat een zalig weerzien. En weer een bevlogen, aangrijpend, betoverend, meesterlijk, diep menselijk optreden. Merci Raf en Mich voor al die mooie theaterervaringen. 

Dezelfde dag, zomaar omdat het mooi weer was en we eerst een eindje wilden fietsen, wandelden we 's namiddags doorheen het Middelheimmuseum en aanschouwden een deel van de herschikte openlucht-collectie. Ik pik er eentje uit van Pascale Marthine Tayou (mij totaal onbekend, maar doet niet terzake). De titel van het werk La Paix des Braves sprak me dan weer wel aan. De duiding in de catalogus maakt het helemaal af: "Straatstenen staan symbool voor protest en revolutie. Met stenen gooien maakte deel uit van opstanden doorheen de geschiedenis... Maar hier is de witte vlag gehesen. Niet als teken van overgave, maar als uitnodiging om de strijdbijl te begraven." 

Weer een dag eerder werd een afspraakrecord gevestigd. Voormiddag chatten met vriend Tony: revalidatie op schema, recuperatie beter dan verwacht, vanavond match, heb nog een vrijkaart, goesting? Diezelfde avond zit ik op D25 en ben getuige van een knap en spannend potje basket waarbij de coach van de winnende partij zijn rentree niet mist en toont dat hij de operatie en alles wat erbij komt kijken goed heeft doorstaan. Kangoeroes-Spurs 93-91 na één overtime. Bravo Tony! Als u weet dat ik tussendoor nog enkele keren op wandel ging in de Hobokense polder met buurman Gary, nog een wandelafspraak had met Frank W. in 't Rivierenhof, er thuis een lekkende keukenkraan serieus op mijn zenuwen begint te werken... dan mag duidelijk zijn dat er deze keer niks in huis is gekomen van enig deftig leeswerk. Gewoonweg geen tijd.