292. Hutsepot is er niks bij

KWESTIE VAN VOLHOUDEN en zeker niet opgeven, dat is de raad die ik mezelf blijf inpompen. Doen er zich misschien drama's voor op de gepensioneerde werkvloer? Neen. Wel behoorlijk wat aanpassingsproblemen bij de overschakeling naar een nieuw computermatig communicatie- en werktoestel. De 'ouwe' iMac was aan vervanging toe, en dat op zich is niet zo moeilijk dacht ik. Gewoon een 'nieuwe' kopen en we gaan verder. Om puur nostalgieke redenen en omdat mijn hoofd al zovele jaren ingesteld is op de kuren en de fratsen van 'den ouwe' bleef 'de nieuwe' na aankoop nog een hele poos in de verpakking en deed ik nog 'efkes' verder zoals ik dat gewoon was. Na een tijd, behoorlijk lang volgens mijn IT-coach/zoon Bram, mocht ie dan toch uit de doos. En naast 'den ouwe' op de bureautafel staan, dat werkt makkelijker. Maar als een mens ondertussen gaat beseffen dat er best wat opkuis en reorganisatie aan te pas mag komen, dan werd dat wél een probleem. Den 'ouwe' en de 'nieuwe', ondertussen voor het gebruiksgemak simpelweg '1' en '2' genoemd, staan nog steeds naast en voor of achter mekaar, al naargelang de bezigheid die op dat moment primeert. Er dient heel wat tijd gestopt in knippen kopiëren en/of verwijderen, backup's opstarten of stoppen, mappen herschikken, opruimen van diezelfde mappen als blijkt dat de aanwezige bestanden toch weg mogen, afvoeren van ouwe rommel en uitpluizen welke foto's wel of niet nog mee naar de toekomst kunnen, kortom: een grote schoonmaak! En daar ben ik eigenlijk nog altijd mee bezig. Niet dat het mijn dagen vult, want ik heb daarbuiten nog meer dan genoeg omhanden, maar toch. Het wordt stilaan tijd om de knoop door te hakken. Dit bericht komt van 'de nieuwe' en da's al een pluspunt. Genoteerd! 

Nu doe ik verder... vanop de ook al niet zo 'piep' meer MacBook die meestal op locatie wordt gebezigd. Dit laatste mag breed geïnterpreteerd worden: van een week in een natuurhuisje tot een avond gezellig pruttelen voor de open haard, of zoals dat binnenkort weer zal gaan vanop een zomers terras achter ons eigen stulpje. In de schaduw van de dakplatanen of onder een blikkerende sterrenhemel, het maakt niet uit: als het maar zomers is. Het duurt natuurlijk nog even voor het dat echt zal zijn, nog een heel seizoen lang zelfs aangezien we vandaag pas aan de lente beginnen. Maar dat dan weer onder quasi zomerse omstandigheden. Het zat er aan te komen, en wat we gehad hebben kunnen ze ons niet meer afpakken. Een frele lentebloesem is en blijft een lust voor het oog. "Hemme is hemme, krijgen is de kunst." 

Dat het tussendoor ook weer tijd was voor een tête-à-tête met m'n petekind Charlotte aan 'ons' tafeltje bij 'De Bomma'. "Voor een eenvoudige, plezierige keuken met een tikkeltje nostalgie." Dat is niet alleen de aanhef van hun webpagina, het voelt voor mij ook helemaal zo. Uitvoerig bijkletsen in een sober gezellig kader en genieten van no-nonsense-food. Volgende 'derde keer goede'-keer gaan we bij daglicht om vanaf ons vaste plekje bovenop al het voorgaande ook nog te genieten van een prachtig uitzicht op 't Steen. Veel mooier hoeft het voor mij binnen deze context niet meer te worden. 

Dat ik nu verder ga op m'n iPhone-klavier om u te melden dat we erbij waren om 'de klein van ons klein' haar eerste basketbaltornooi te zien spelen. De U6-Peanuts van Duffel genieten en laten genieten... hun prille 3-on-3 ervaringen worden fel gesmaakt door familie en vrienden op de tribunes, en bovenal door henzelf. Over de hele lijn is enthousiasme troef. Houden zo, en blijf plezier hebben bij het 'spelleke'!

Dat ik me onderwijl op iCloud+ gesmeten en geabonneerd heb teneinde een zee van opslagruimte te voorzien en te gebruiken voor al wat ik maar wil bewaren in de min of meer nabije toekomst. Een voorraadschuur om m'n eigen overjaarse memorie-capaciteit te ondersteunen, de geleidelijk aan steeds frequenter opduikende gaten te vullen en het geheugenlandschap aantrekkelijk te houden. Het wordt een uitdaging om daar goed mee om te gaan, dat weet ik. Maar zoals de allerjongste in haar kleuterklasje meepikte en meermaals met me deelde: "Van proberen kan je leren!"  en den bompa gaat zijn best doen. 

Verder passeerde ook hier World Down Syndrome Day en werden de 'verschillende' sokken bovengehaald. Dit jaar voor de derde keer bij dé Antwerpse online-shop KLEIR, en nu was ik er wel bij. "IEREDDEWA" draag ik met fierheid en een warm hart in licht- en donkerblauw. 

Gelukkig heb ik dit alles om me 'warm' te houden want van de dagelijkse berichtgeving wordt een mens echt niet blij tegenwoordig. Waar gaat het naartoe met onze aardkloot? Willen we het nog wel weten dat in de verenigde(?) staten de boel op willekeurige wijze bij elkaar wordt gehouden en wie of wat niet past in het boekje van de grote roerganger er zonder pardon wordt uitgebonjourd/uit wordt gebonjourd? Kunnen we het blijven aanzien dat de leiders van Israel de meest basale mensenrechten met de voeten laten treden in Gaza? We zouden het moeten weten uit vroeger tijden, of willen we het niet zien: ook nu wordt weer een heuse genocide op poten gezet. En in Oekraïne kunnen ze alleen nog genieten van een gewonnen voetbal-interland. Waar ik dan gelukkig weer niks van gezien heb zodat ik alleen maar kan genieten van de vele treurdichten die vanuit Belgische hoek aan dit debacle worden besteed. Verder wordt er hier naar snooker gekeken, als opwarmer voor wat er binnenkort en mogelijk voor het laatst geserveerd gaat worden vanuit The Crucible in Sheffield: het wereldkampioenschap. En morgen misschien toch af en toe een reepje Milaan-San Remo meepikken? Van alles wat. Een hutsepot is er niks bij...