291. Leven in vogelvlucht

GEDAAN MET RUSTEN? Daar lijkt het wel op nu onze periode van Houtavense bezinning achter de rug is en ook de vroege intocht van de lente verteerd wordt. Eindelijk weer lekker weer! Nadat ik mij er de vorige keer met enkele zinnetjes van afmaakte als het om de White House-vaudeville van Trump & Co ging, smijt ik er nu toch maar die meer-dan-duizend-woorden-prent tegenaan. Een compilatie gebaseerd op beelden uit de integrale Youtube-versie van de Amerikaanse circusact van het jaar. Georchestreerde chaos ten top, met in elke foto jazeker... het zelfverklaard alwetend opgestoken Trump-vingertje. De situatie ziet er niet goed uit en ik kan alleen maar hopen dat verstandige mensen voldoende tegenwind zullen/kunnen geven. "We zien wel!" zeggen we dan en laten dat deel van de actualiteit toch maar even 'links' liggen. Wordt ongetwijfeld vervolgd. 

En die foto's hierboven dan? Een schijnbeweging om de privacy te beschermen van hen die verder in dit bericht de blogistieke revue zullen passeren. Het was me de levend lijfelijke sociale week wel, eentje om 'U' tegen te zeggen. Bezoeken en contacten die mij m'n leven in vogelvlucht lieten overschouwen. Sommige al iets eerder ingepland, de krokusvakantie is in principe 'een rustige' voor ons en dus is er ruimte voor 'iets' extra, maar andere plannetjes waren van recentere datum en er kwamen er zelfs bij toen de week al gaande was. Omdat we de smaak te pakken hadden? Allemaal even rijk aan herinneringen, warmte en goede gevoelens. We beginnen met een etentje, college-maatje Theo en vrouw Eliane komen eerst aan bod. We vinden dat het anders te lang gaat duren voor we de traditionele samenkomst kunnen inplannen en dus... doen we wat we niet laten kunnen. Daags nadien is er tijd voor Tony VdB. Die herstelt na een hartoperatie en heeft tijd voor een bij-babbel-moment. We doen er ondertussen een wandelingske bij, dat revalideert goed, en halen daarna met een thee en ne warme chocomel een hele reeks oude RBA-koeien uit de sloot. Weer een dag later komt sportkot-buddy Luc 'Calle' Carlier over de vloer. De vroege jaren '70 met bijhorende Leuvens-sportieve strapatsen zitten in ons geheugen gebeiteld: atletiek, boksen, handbal, zwemmen... disciplines waarin we elkaar twee jaar lang naar een hoger niveau hebben gejaagd. Met tussendoor 'enkele' verantwoorde stapjes in de wereld. Deze keer is Greet erbij, een jaargenote van La Pola en huidig sport-partner van Luc. Samen tennissen, skiën, padellen en nu ook samen op bezoek in Hoboken. De sportwonden worden gelikt, de beentjes Poldergewijs losgewandeld, de inwendige mens vertroeteld en ondertussen... babbelen, vertellen, plannen maken. Nog is het niet gedaan: de twee volgende dagen zijn het snelle afspraken die aan bod komen. Eddy A., voormalig RBA-bestuurslid met bijzondere aandacht en feeling voor 'den originelen twee' van toen en sinds enkele jaren regelmatig Messenger-contact en -klankbord vindt tijdens een chatsessie dat een live-weerzien wel zo aangenaam zou zijn. Dus spreken we binnen zeer korte termijn af op een zonnig terrasje. Het is weer een voltreffer: RBA-stories vanuit een ander perspectief bekeken, levensmomenten delen, enthousiaste invulling van 'blinde vlekken' in ons gezamenlijk basketbalverleden en doe maar een water en... ja, toch weer ne warme chocomel. Ook voor herhaling vatbaar. En ik schreef 'snelle afspraken' - meervoud, ja - dus was er gisteren ene Peter 'Pjottr' dW die de weg naar ons stulpje vond. Ook dat was weer een hele tijd geleden. Naar ons beider aanvoelen té lang, waaraan in een bliksemflits en op 1-2-3 verholpen werd. Nog zonniger eigen terras, vlotjes boven de 20 graden, en... vertellen maar. We stonden vele jaren voor de klassen op 't PITO in Stabroek, hij Frans - ik Jummenas, we trokken samen ontelbare keren in dienstverband op om met de camera in de hand en een semi-professionele opleiding in de bagage gefilmd VHS-verslag op te bouwen en uit te brengen over zowel intra- als extra-muros activiteiten van de Pito-bevolking en bovenal: we liepen jaar na jaar met de laatstejaars een meestal  driedaags rondje Parijs om hún Pito-leven af te sluiten. Dat werkte zo inspirerend dat ik na zijn pensionering dezelfde weg bleef opgaan. Het mocht dan al eens een dag of zelfs twee meer zijn, Parijs bleef het doel. Tot ikzelf ook de sportsloefen en de stadsgids van de Lichtstad aan de wilgen heb gehangen. Er viel deze keer veel de vertellen over het verloop van onze actuele bezigheden en ervaringen, en we zijn nog lang niet rond. Ook niet wat de bezoeken betreft: straks rijden we naar het Belgische Hoge Noorden. Mieke, nu zonder háár en ónze Peet, verwacht ons na de middag. Zij blijft deel uitmaken van ons college-clubje waarmee we op meestal regelmatige basis afspreken. Nu even niet, dus dan maar apart. We gaan samen ook langs bij Peter's laatste rustplaats. Met hem wil ik ook nog eens een babbeltje doen. In gedachte gaat dat lukken, vriend. Ook al ben je sinds bijna twee jaren niet meer onder ons. Daarna sluiten we de cirkel en gaan naar Essen, mijn plaats van herkomst en voor altijd thuisbasis in m'n hart. Met broer Guy en zus Rita de laatste weetjes uitwisselen en daarna een pistoleke eten. Nonkel Morris zou jaloers zijn. Op dat pistoleke en misschien ook wel op de rest. Voilà, ik ben er doorheen. Het was de moeite om de USA 'links' te laten liggen, mijn aandacht en woorden te besteden aan een aantal mensen die er mede toe doen in mijn leven en hen middels die zotte vingerwijzing bovenaan de visuele privacy te bieden die zij verdienen. Bedankt allen, om mij een week in vogelvlucht mee te nemen over en doorheen mijn leven... Merci!

P.S. Merci Pola, omdat je vandaag zo lang hebt doorgeslapen en mij daardoor alle tijd hebt gegund om deze iets langere bijdrage uit de pols te schudden. Misschien volgende keer iets over De Schone Slaapster, alias Doornroosje...?       

( 'PS' op aanvraag van de aangesprokene zelf)