284. Tot de volgende
Even de situatie schetsen? In een ver verleden is den deze een tijd 'actief' geweest als basketbal trainer-coach, waarvan vijf bijzondere seizoenen in de staff van RBA, Racing Basket Antwerpen, het huidige Antwerp Giants. Naast het assisteren van de headcoach bij de eerste ploeg kon ik me ook uitleven in de opleiding van jonge talenten. Junioren, die al snel werden omgetoverd naar een beloftenteam dat in de reguliere seniorencompetitie mocht aantreden. 'Upgraden' noemen ze zoiets tegenwoordig. Het verhaal kan in het lang worden verteld, maar de essentie terwille zal ik me beperken tot de korte versie. Met het nodige 'van de hak op de tak' probeer ik een beeld te scheppen en u door de foto's hierboven te leiden. Vooreerst het hoe en waarom van dit blogsel. Het draait eigenlijk om een Messenger-groepje dat afgelopen 2024 in het leven werd geroepen door ene Jef D.B., eertijds speler bij 'den Two'. Een aantal oudgedienden voelden zich aangesproken, sprongen op de digitale kar en uitten al snel de wens om die virtuele contacten om te zetten in een analoog lijfelijk weerzien, bijeenkomst, reünietje... You name it. In een onbewaakt moment verscheen de titel 'den originelen twee' boven de berichtenlijst, en zo zou het blijven. Die gasten van toen, 'mijn jongens', zijn ondertussen allemaal vlotte veertigers en stuk voor stuk druk bezig met job, gezin, al dan niet met kinderen en hobby's en dus lag een datum prikken voor een reünie niet zo eenvoudig. Gelukkig vonden we een reden waar niet onderuit te komen was. Domien, voor mij ook 'Damjièn' zoals hij beneden de taalgrens soms werd aangekondigd bij de ploegvoorstelling, is nog steeds actief op het hoogste Belgische niveau. We zouden kunnen afspreken om samen naar een match te gaan kijken. En toen we hoorden dat dit waarschijnlijk/mogelijks zijn laatste seizoen kon zijn mochten we daar niet te lang mee wachten. Doodle ineen boksen, resultaten vergelijken, en bingo: 1 februari zou het worden. En of het 'iets' geworden is. Woorden schieten mij tekort. Wat een ervaring voor deze oude krijger. Er wordt een gezamelijk etentje voor de wedstrijd aan gekoppeld. Krijg een voorstel van de Jos, ook een van de 'jongens', om de coach thuis te komen oppikken en aan het eind van de avond terug aan datzelfde huis te droppen. Hoewel nog lang niet hulpbehoevend kan ik zo'n aanbod onmogelijk negeren, laat staan weigeren. Dat is één. Dan arriveren we in het eethuis waar de rest van de bende al rond de tafel zit. Belachelijk blij weerzien! Nog altijd toffe gasten net als toen. Direct de sfeer van vroeger terug, alleen... voor mij een ontdekking: zijn die altijd zo uitbundig geweest, was het altijd zo'n zothuis, ging het er altijd zo waanzinnig aan toe? "Ja, dat was vroeger zo. De kleedkamer was een gekkenhuis, tot... de deur openging en jij binnenkwam." Dan komen de verhalen en de herinneringen van trainingen en wedstrijden en vooral de peptalks en het bijhorend ritueel in de kleedkamer: motivatie, concentratie, neuzen in dezelfde richting, 'den boot', studder-steps, hoe ze niet alleen voor het team door de muur zouden gaan maar me kwamen vragen 'hoe dikwijls?'. We genieten van de maaltijd, van het gezelschap, van de sfeer, en we houden de klok in 't oog. We willen niet te laat zijn voor de match. Domien weet dat we komen, coach Tony niet. Ze houden ons in het eerste kwart een beetje voor de gek denken we: 8 - 18, wat gaat dat worden? Maar dan komt deel twee en schieten de Kangoeroes uit hun sloffen. Vlotte voorsprong aan de rust, begin tweede helft een strakke defense en uiteindelijk staat er een 20-er op het bord: 89 - 69. Goed gedaan, maar nog beter: nu is er eindelijk tijd voor Domien en den Two. Foto links onder voor wie het weten wil: v.l.n.r. (zoals het - toen er nog plaats en aandacht voor basketbal was - onder de ploegfoto's in de kranten stond) Jef D.B. - coach - Jef V.D.J. - Tom - Joeri - Domien - Lennert - Jos. Jammer dat Niels er niet bij kon zijn wegens ziekte. We waren eerder samen al eens komen verkennen en dus stond hij 1-0 voor op zijn makkers. Beterschap Niels en snel weer de 'oude'. Ondertussen konden we iets drinken op uitnodiging en kwam een fris gedouchte Domien ons vervoegen. Dus nog een extra duitje in de herinneringenkorf. Weet je nog dit en was je daar ook bij? En toen we de Beker van Vlaanderen wonnen met kadetten en juniors in de ploeg omdat we vier gekwetsten hadden. Dat er toen ook gefeest werd zonder dat ik er iets van wist: kampioen spelen en naar de Carré. Maar iedere keer weer voor de volle 100%, alles voor het basketbal. Geweldig! "Er was toen een hiërarchie, die moest er zijn en we hadden daar geen probleem mee. We waren er voor het basketbal en jij zorgde ervoor dat we dat op de eerste plaats zetten..." En ze hebben nog meer verklaringen over hoe het goed was, zoals het toen was. Maar ik ben zo blij dat die afstand er nu niet meer is. Dat we gewoon goeie vrienden zijn. 'Gebleven' schreef ik bijna, en dat is ook zo. Alleen nog dichter dan vroeger, maar met evenveel respect. Het wordt tijd om af te ronden, chauffeur Jos staat ook klaar en tijdens de terugrit hebben we tijd om alles nog eens op een rijtje te zetten. Slotsom: het was 'top' om iedereen nog eens te zien! Er komt vast een volgende keer en dan gaan we naar iets anders kijken en kan Domien mee van bij het begin. Zeker weten, daar houden we onszelf aan.
Reacties
Een reactie posten