264. Diessen in alle stilte

UIT DE STILTE die gedurende een tiental dagen heeft geheerst op dit podium mag afgeleid worden dat La Pola & Polo andermaal hun biezen gepakt hebben en het huiselijk nest hadden verlaten. 'Hadden'... inderdaad, want ondertussen zijn we alweer neergestreken op ons vertrouwde thuisadres. Maar dus toch even zeggen waarheen de escapade ons deze keer leidde. 'Diessen' of all places, naast Lage Mierde en aanpalend aan Middelbeers. Twee plaatsen waar we eerder al eens vertoefden. We, maar in zonderheid mijn eega, wisten dus enigzins wat ons te wachten kon staan. Het water was met bakken uit de hemel gevallen en dat hebben we geweten. Vooral de laatste puur-natuur kilometers van de heenrit stonden in het teken van ploeteren en modderen. De auto verdiende meteen een reservatie bij de carwash. Maar het ging beter worden: zon, dus heldere lucht, dus ook een pak kouder. In geen van beide gevallen zijn we dan nog erg geïnteresseerd in fietsen. Die bleven dus thuis, het zou wandelen worden. Laat dat nu net iets minder comfortabel zijn in mijn postprostataire toestand, edoch... waar een wil is, is een omweg. We hebben dagelijks in alle rust een fijne wandeling gemaakt, niks speciaal want we kennen het daar al. Meer zelfs: bleek dat we in vogelvlucht op enkele honderden meters van de eerder bezochte en beklommen Flaes-toren logeerden. En nu dus echt 'ín' Landgoed De Utrecht, een hooggewaardeerd natuur- en stiltegebied. Het was even aanpassen aan misschien nog meer 'niets' dan we bij eerdere natuurhuispassages gewend waren. De stilte, de leegte, het 'niks speciaals', gewoon tot absolute rust komen. En waar is dat dan? Wel, ik wil niet in detail treden maar het uitzicht achter het huisje zit geheel vervat in bovenstaande foto. Ben blij dat we het daarvoor gedaan hebben. Zo kijk je richting het Goor, helemaal wat het als zelfstandig naamwoord betekent: moeras of een plaats in drassig laagland. En dat is het dan. Vond ik het bij aanvang eerder aan de 'magere' kant, met het vorderen van de kortende dagen en dan zeker op het eind vond ik er meer en meer m'n draai en hoop in 'stilte' dat dit huisje ooit nog eens op ons programma komt. Ik houd dan ook wel van 'goede' herhalingen. Hier draaide het uit op een 'eind goed, al goed' want zelfs de cardiaal a-ritmische zijsprong van de laatste dag liet zich na verloop van tijd en thuiskomst mits wat extra medicatie weer in een convenabele plooi leggen. Ik kan weer verder stil genieten...