263. Weer helemaal weg (van)

ALS DIT BEELD u aan het denken zet dan stelt dit mij tevreden en kan er hier met een gerust hart verder op het klavier getokkeld worden, bouwend aan eindelijk nog eens een blog-epistel. Het gaat hem om KROOST, de derde theatervoorstelling van Myrthe en Lander, aka Grof Geschud. Sinds vier jaar liggen zij behoorlijk hoog in Polo's schuivenbestand. Logisch toch als dit jonge stel/duo met Lijmen, Broeden en Drijven een beklijvende drie-op-drie scoren. Twee voorstellingen en één roman. Schitterend! Niet alleen naar mijn smaak en genoegdoening, maar ook volgens een hele rits cultuur-recensenten uit diverse media. En dus lijkt het mij al even logisch dat ik elk van die voorstellingen meerdere keren heb gezien. Van prille try-outs tot avant-premières, en daar bovenop nog kijk- en belevingsbeurten in theaters en CC's van zeer verschillend kaliber. Hun 'spel' blijft evolueren, er valt telkens weer iets nieuw te ontdekken. En dat wilde ik voor de zoveelste keer nog maar eens proberen. Nu had ik broer Guy opgetrommeld om mij te vergezellen. Net als eerdere invités was hij aangenaam verrast en beleefde een fijne avond. Hij had het achteraf over een revelatie, zij het niet geheel onverwacht na hun passages in het Nieuwe Feiten - Middagjournaal. Voor mij was het de vierde keer KROOST en de 'tigste' keer Grof Geschud. Je zou zeggen: verveelt dat niet op de duur? Maar neen, zoals eerder gezegd en hierboven geschreven: de evolutie in de kleine details..., maar ook het herbeleven van hun spelvreugde en het heropfrissen en ondersteunen van een toch stilaan tanend geheugen maken het 'keer op keer' en absoluut de moeite waard. Kwam er nu nog bij dat het voor mij om een heuse thuismatch ging: CC Gravenhof - Hoboken was de lokatie. Pour la petite histoire: toen zij maanden geleden op het programma werden aangekondigd was ik er als de kippen bij en scoorde voorwaar de eerste twee 'ongenummerde' tickets online. Bam!! Om dit nog wat extra in de verf te zetten waren we op tijd present om bij het openen van de deuren met de eersten de zaal te betreden. Het was me niet bijgebleven van eerdere bezoeken, maar het Gravenhof is een 'vlakkevloertheater' en wij dus zonder enig moment van aarzeling naar het midden van de voorste stoelenrij. Op hetzelfde niveau van de speelvloer, mee in het gebeuren, geen barrière door een podium. Het doet iets met een toeschouwer. Kom zet u erbij, we gaan beginnen. Alleen, waar blijven Myrthe en Lander? Ha ja, daar zijn ze. Welkom in de speelruimte. Ik ben er helemaal weg van...

Zonder (van) doelt de titel op de plek waar ik me nu bevind. En daarover allicht een volgende keer meer.