252. Als alles samenvalt

DAN TOCH. EINDELIJK is het ervan gekomen. En hoe?! Toen ik jaren geleden De acht bergen van Paolo Cognetti in handen kreeg is dat boek heel veel voor mij gaan betekenen. Het opende m'n ogen in donkere tijden en gaf me lucht om de ademloosheid te verdragen. Merci Bram, om mij die houvast toen toe te stoppen. Het werd de start voor een reeks leeservaringen in het werk van diezelfde Paolo die me telkens veel deugd hebben gedaan. Ademen en naar boven kijken. Het maakte mij weer een ander mens. En dan kwam de filmversie waarin Felix van Groeningen en Charlotte Vandermeersch het beste van zichzelf hebben gegeven. Prijzen en complimenten alom, maar bij mij overheerste de schrik. Zou het geworden zijn wat bij andere verfilmingen van topboeken wel eens het geval is: een afknapper, een tegenvaller die de chemistry van verhaal en sfeer tijdens het lezen niet kan evenaren? Ruim twee jaar geleden trok La Pola naar de cinema, in gezelschap van 'ons klein'. Moeder en dochter Anke beleefden een topavond en waren niet te temperen in hun lovende woorden en dat ik het zeker ook moest gaan zien. Maar ik was er niet klaar voor, begrijpelijk misschien als je weet wat ik vreesde mis te lopen of kwijt te spelen.  Na het lezen in 2018 dacht ik dit en schreef er zo over... Dus angst om te verliezen. En dan kwam vorige week, exact op het goeie moment, Canvas op de proppen met de programmatie en bij uitbreiding nog tot eind deze maand te bewonderen op "vrt max". Ik zou het na een totaal onverwachte en al even onregelmatige versnelling van mijnen tikker efkes wat rustiger aandoen, en dus leek het een goed idee van La Pola om toch eens te proberen. Zou het tegenvallen dan kon ik gewoon een boek nemen of iets anders om me bezig te houden. Niets daarvan dus: kijken, genieten en beleven. De film, behoorlijk dicht bij het boek met op de gepaste momenten een inkorting of sprong in de tijd- en/of verhaallijn. Maar wel helemaal zoals ik het boek ooit beleefd had. Met prachtige beelden en muziek... moet toegeven, die is voor mij de ontdekking van het jaar. De scores van Daniel Norgren kleuren en ondersteunen de vergezichten, de dialogen en de verhaalstem die net als in het boek in de ik-vorm aanwezig is. Verhaal, beelden, opnames en montage, muziek en boodschap. Mijn absolute voorkeur gaat uit naar het moment waarbij Everything you know ervoor zorgt dat alles samenvalt...

Everything you know, melts away like snow

Everyone you love, grass will grow above

Cold black starry night makes my day look bright

Never comes the day that keeps the night away

New green grass will grow, folks will come and go

Het voor mij niet meer dan logische gevolg van deze tv-avond is dat ik vrijwel onmiddellijk het boek nog een keer lees. Nu op de e-reader van vrouwlief. En dat de muziek van Norgren bij regelmaat voor ondersteuning en achtergrond zorgt. De zegen van Spotify. Verder staat zo goed als vast dat ik mij voor het eind van deze maand nog een keer in de kijkstoel zet. Dat krijg je als alles samenvalt...