251. Een specialleke?

RUIM EEN MAAND geleden was hier al een keer sprake van Bente en Boudewijn - Bente et Baudouin van journalist/schrijver Christophe Deborsu. Eerder had ik me gewaagd aan zijn presentatie en voordracht in Essen, my hometown. Die avond in de Rex had ik een dubbel gevoel: niet wild van maar ook niet helemaal tegen. Het voordeel van de twijfel, misschien is het boek zelf wel beter dan de uiteenzetting. Toch geaarzeld en niet gekocht en daar ter plekke voorbijgegaan aan de gelegenheid om een gehandtekend exemplaar met opdracht te scoren. Paar weken later kwam dan de verrassing, uit een niet geheel onverwachte hoek dan weer. 'Voor m'n verjaardag!' van La Pola. Geen handtekening, wel nen dikke kus van zij die ook ooit en voor het eerst de lange weg aflegde naar het verre Vlaamse noorden om bij mij, haar lief het weekend door te brengen en de familie te ontmoeten. Zij dus. Merci schat, dus ga ik 'em toch maar lezen. Dat is nu gebeurd en nog steeds niet wild van. Geen erg, dat kon je niet weten hé. Weet niet goed wat ik ervan moet vinden. Het verhaal, mmmm...? Zijn vertel- en schrijfstijl: omdat hij het als Franstalige absoluut eerst in 't Vlaams wilde schrijven mist het sowieso aangeboren spontaneïteit (vind ik). De leukigheden worden er wat bijgesleurd en de grapjes klinken vaak te belerend. Mijn gedacht. Jammer dus, maar er blijft nog een optie: ik kan ook de franse vertaling lezen, twee voor de prijs van één. Ik zie wel wat het geeft, proberen zeker? Het wordt trouwens de hoogste tijd om nog eens 'iets' in de taal van Molière te lezen. Dan is dit een gelegenheid die ik niet mag laten voorbijgaan, en van proberen kan ik wel degelijk nog iets leren. Zou het dan echt dat 'specialleke' worden zoals meerdere recensenten dit boek omschrijven?