244. Een warm weerzien

28 JULI 2024, onze eigenste D-DAY. We hebben er naar uitgekeken, alle in aanmerking komenden per e-mail gecontacteerd, Doodle-gewijs een afspraakmoment vastgelegd en dan beginnen aftellen naar onze vierde reünie.  Oudleerlingen van 'het college' in Essen, lichting '69. Na 1994, 2009 en 2019 nu dus 2024.  Afgelopen zondag is het dan zover, de dag waarvan ik weet dat ook die weer in het geheugen zal geprent blijven.  Een meer dan koesterenswaardige herinnering zal zijn.  En dat wordt het ook. Met zeven zijn we uiteindelijk. Slechts zeven, is dat alles hoor ik u denken. En ja, we hadden zelf ook op meer respons gerekend, but so be it. Na 55 jaren hebben we al lang geleerd tevreden te zijn met wie of wat er is. Het is  ook niet zomaar een gewoon zevental, neen: het zijn de eerste zeven op de alfabetische klassenlijst van rethorica 1969. Dat kan geen toeval zijn: 7. Het magische en/of heilige getal dat ook staat voor de compleetheid, waarbij wel eens gezegd of gedacht wordt dat het niet beter (of slechter?) meer kan worden maar dat het hoe dan ook geluk brengt.  Met zeven, en dan nog in perfect aansluitende volgorde, gaan wij die ganse klas vertegenwoordigen in deze bijeenkomst. Dat die plaatsvindt op zondag, de zevende dag: toeval? Meetingpoint: de frontale ingangsdeur van het collegecomplex. Het is er rustig, zo rustig zelfs dat we op niet nader te vermelden wijze en met veel respect voor wat ondertussen tot het cultureel erfgoed is gaan behoren een verkennende stap hebben gezet die eigenlijk niet voorzien was. Terug naar de tijd van toen, de sixties, onze tienerjaren gelinkt aan de studies van weleer. En ondertussen herinneringen ophalen. Ook die welke al eerder aan bod kwamen bij vorige gelegenheden. We gaan ook onze leraren groeten die nu zij aan zij rusten op het veld van eer. Het kerkhof achter in de paterstuin wordt heel even een plek van bezinning en verbazing. Hoe oud die en die dan toch geworden is en tegelijkertijd de verwondering dat anderen alsnog verrassend vroeg het schooltoneel hebben verlaten. We ronden af en verlaten het oord waar ieder op zijn manier toch bijzondere herinneringen aan overhoudt. Afspraak in de nabijgelegen Kiekenhoeve alwaar we aan tafel zullen gaan. "Met zeven aan de tafel" zoals Johan Verminnen het ooit gezongen heeft. In gedachte is bij mij de achtste stoel voor 'de Peet' en dat hij er absoluut zeker bijgeweest zou zijn, als het vorig jaar toch maar even anders had mogen gaan. We zitten op een goeie wei, dat mag gezegd: het is een aanbevelingswaardige brasserie in Essen waar we genotvol tafelen maar bovenal geweldig genietbaar bijbabbelen. Het ging de oeverloosheid der conversaties tegemoet, maar dat hebben we niet laten gebeuren. We hebben geleerd om nog iets over te houden voor de volgende bijeenkomst. Die komt er zeker,  en deze keer eerder dan weleer. Er ligt al een periode in het zicht, tegen dan gaan we weer samen een datum prikken. Merci Eric, Patrick, Herman, Theo, Eddy en Jan. Samen met ondergetekende het memorabele zevental dat tijdens deze mooie dag zónder Sneeuwwitje op stap was richting de jeugdherinneringen uit onze collegetijd. Dat het goed was mag blijken uit het behoorlijk drukke e-mail verkeer dat de daaropvolgende dagen onderling werd gevoerd. Eerder onbeantwoorde vragen en gemiste onderwerpen kregen daarin nog een vervolg. We willen niks of niemand vergeten...