240. Teveel om op te noemen

ALS MIJN VOORBIJE week de revue passeert blijkt het moeilijk om een selectie te maken. Er zijn zo van die periodes in een mensenleven: soms is het rustig tot super kalm, soms lijkt er niets het vermelden waard. Even soms, maar dan op andere momenten, lijkt het wel dat er zoveel om je heengaat en op je afkomt dat woorden schromelijk tekort schieten en dat er zelfs geen plaats is om alle impressies in beeld te brengen. In zo eentje zit ik nu, en dat gaat misschien nog wel even blijven duren. Ik gooi het gewoon allemaal op een hoopje. Allicht herkent u hier en daar iets op de prentjes hierboven. Er was de toevallige ontdekking van een mij eerder onbekend merk stroopwafels waar ik stante pede volledig gek op ben geworden. De MarKus-koeken, in combinatie met een gekaderd schilderwerk van mijn jongste kleindochter én daarbij twee Opendeurse Pito-eendjes. Dat als opwarmertje, om niet direct aan de overvolle tv-sport kijkkalender te beginnen. Ook al probeer ik het beperkt te houden, er is wel voetbal en koers en tennis op tv. EK-voetbal 2024. Hiervan heb ik me voor het overgrote deel kunnen onthouden. Wat tegenwoordig moet doorgaan voor tactisch voetbal en door bijna alle ploegen op schaamteloze wijze en ten overvloede wordt gebezigd in de groepsfase van een tornooi is, en ik hoef echt mijn woorden niet te wikken noch te wegen, het aankijken niet waard. Dat het Belgisch elftal, hetwelk commentatoren en sportieve opiniemakers tegen alle logica in halsstarrig als Rode Duivels blijven neerzetten, daarin meegaat heeft mij niet verbaasd. Het resultaat is er dan ook naar. Eigenlijk begin ik pas te genieten vanaf de halve finales. Alles of niks, en gelukkig toch al één ploeg die wil voetballen. Vóóraleer Spanje - Frankrijk gespeeld werd was 'de speler die de ref een gele kaart geeft' mijn favoriete beeld van dit tornooi.  Dat is me bijna zo lief als de aanblik van La Pola's nagelnieuwe wilde bloemenperk. Een genot om naar te kijken. Misschien zelfs de gepaste uitvlucht om me af en toe in die zetel te zetten van waaruit ik én de bloemen én wat sporadische passages van de Tour de France kan aanschouwen. Bij slecht weer is de verleiding er sneller om net als veel vroeger een 'stukje koers te kijken'. Dan is er ook een eigen kleurencombiné die als ingekaderd schilderwerkje een plekje heeft veroverd in 'het kleinste kamertje'. Kan u eens naar komen kijken als de behoefte zich aandient... Verder heb ik tijdens een vriendenfeestje het werk van Felix Gonzales - Torres leren kennen. Bij een prevelement ter ere van het gouden huwelijkspaar werd de vogel in het wijde zwerk opgevoerd als beeld van de 'complicité du marriage'. Na wat opzoekingswerk kwam ik de dag erna uit bij 'Untitled'. Ook niet slecht en waarom niet? Verder nog een beeld van 'onze' schilderklas. Achteraan een niemendalletje met jaartallen in kleurenstroken, vrij gekozen naar en geïnspireerd op het rijtje 'Mijn eerste 18 jaar' - boeken die hier ten huize de ronde doen. Onze geboortejaren, en de rest... van weetjes over binnen- en buitenlandse al dan niet politieke geschiedenis, over mode en sport, over muziek en spektakel over vanalles en nog wat. Teveel om op te noemen. Daarbij de eigen ontworpen regenboog van KiKi. Fijne plek en toffe momenten in die schilderklas. In 't kort, maar zeer de moeite: af en toe een (overdekte) match vanuit Wimbledon. Wat kunnen die tegenwoordig goed tennissen, ongelofelijk. Maar dan het eigenlijke moment dat dit alles in de schaduw stelt: Willem Vermandere die laat weten dat hij stopt met optreden. Die zelf beseft dat het genoeg geweest is en ons dat ook laat weten. Zonder franje, rechttoe rechtaan, helemaal op z'n Willem's...