239. Heftige verhalen

EEN DONKERE FOTO om een duister verhaal in beeld te brengen. Helemaal geen nieuwe, want deze Jeroen Brouwers werd voor het eerst gepubliceerd eind 2014. Het hout heeft me erg aangegrepen en is een boek dat ik vast niet iedereen kan aanraden. Heb het zelf trouwens in handen gekregen met de melding "Misschien kunt gij het lezen, ge moogt het hebben. Voor mij was het te heftig..." En dan ben ik eraan begonnen. Een katholiek jongensinternaat, Nederlands Limburg vlakbij de Duitse grens, jaren '50 vorige eeuw. De eerste Nederlandse roman over jeugdmisbruik in de katholieke kerk. De paters, het internaat, de leerlingen , de herkenbaarheid. Behoorde zelf tot een kleine minderheid externen in een gelijkaardig Belgisch college, vlakbij de Nederlandse grens, één decennium later. Kan er me heel wat bij voorstellen, hoewel de 'finesses' van het internaat mij bespaard bleven. Maar herkenbaar is het zeker en daarom ook zo pakkend. Sommige reacties geven aan dat het Brouwers vooral te doen zou zijn om af te rekenen met de katholieke broederschappen. Geloof zelf dat hij er toch dicht op zit en dat zijn flamboyante schrijfstijl voor een geladen sfeer zorgt die er tussen de bewoners van zo'n internaat zeker was. Het geheel voert me terug naar m'n tienerjaren en roepen veel anekdoten op uit die schooltijd. Ook diegene waar hier uiteraard niet over geschreven wordt. Het leven als extern is compleet anders. Wij fietsten dagelijks naar school en terug naar huis en hoorden dikwijls pas vele jaren later wat er zoal speelde in die 'samenleving' waar wij maar een klein stukje van meemaakten.  Er nu zo over lezen is een heftige bezigheid, maar zorgt ook voor enkele flarden nostalgie. Magistraal boek (vind ik). En ook dat de tijden veranderen... kijk even in de jeugdbibliotheek en zie met mij dat bij de ene 12-18 jaar, elders 15-18 jaar als leeftijd wordt aangehaald om het boek op schoolniveau te lezen. De leeslijsten zijn niet meer wat ze geweest zijn.