232. Regenwater

NA DE BESOGNES van afgelopen weekend is het tijd om er eens tussenuit te knijpen. Geheel volgens plan zijn we nog een keer de grens overgestoken en vertoeven nu in Noord-Brabant (NL). Oostelbeers, echt niet het eind van de wereld maar toch...  Als naar ondertussen goede gewoonte is het  wederom een 'natuurhuisje' geworden en dus de formule die ons op het eigenwijze lijf geschreven lijkt. We rijden er op een uurtje heen, inclusief het tijdverlies bij een file wegens door wateroverlast veroorzaakte calamiteit én wat omrijden vlakbij het einddoel.  Afgesloten weg wegens wateroverlast. Er zou een belletje moeten rinkelen, maar we installeren ons zonder stress en genieten van onze eerste avond weg. Een lekker warm bad om de dag af te sluiten en een quasi perfecte nachtrust om de brug te maken naar dag één. We starten (niet te vroeg) met een gezapig rondje fietsen. La Pola heeft er de knooppunten op nageslagen en er zit een prachtig stuk bospad in... dat dus blijkbaar na enkele honderden meters verdwijnt. Zijn het eerst nog plassen die bijna de breedte van het pad bestrijken, of helemaal maar niet te diep en dus doorrijdbaar blijken... dan komen we toch bij een waterplas waarin het pad en de aanliggende bermen volledig verdwijnen. Weg weg! Water! We keren om en zoeken een alternatief. Iets verder blijkt ook een straat volledig onder te staan, en opnieuw keren we onze fietsen en zoeken een 'droge' terugweg naar huis. Ook daar nog serieuze watersporen op het fietspad. Maar goed we hebben gereden en morgen proberen we weer. Ondertussen hebben we ook gezien dat de speeltuin bij het Vakantiehuis aan 't Hoogeind onder water staat. De pomp klopt overuren in een poging om het meertje onder controle te houden. Traag maar gestaag... en tijdens wat een droge namiddag lijkt te worden gaan we op wandel. Achterkant woonerf, richting de heide. Zoals het bord aan de voordeur zegt: "Vanuit je bed de hei op!" Dat lukt voor zo'n 200 meter, en daarna hetzelfde verhaal als bij het fietspad. Water! En te diep... Dan maar langs de baan over het fietspad en even een kijkje nemen in Oostelbeers Centrum. Niet genoeg om m'n geplande stappenquotum te halen, maar 'beter iet dan niet'. Tussen wat verloren druppels door geraken we redelijk droog thuis en daar wacht Puk. De hond des huizes die deze week mijn maatje wordt. Dat voel ik aan m'n water...