223. Must reads

EEN WEEK TUSSEN twee elkaar overlappend én aanvullende huwelijksdata. Weet wat me in 1974 overkwam. Om godsdienstig traditionele redenen werd er 'vroeger' voor alle zekerheid niet alleen voor de Napoleontische wetgever getrouwd, maar ook nog eens in de kerk. En in ons geval dan wel op twee aparte dagen. Twee keer feest, en iedereen content. Heb er de voorbije 49 keer niet bij stilgestaan, maar zo'n tussentijd mag ook wel een naam hebben. Wat gedacht van 'intermatrimonium'? Zoals 'interbellum' maar dan iets vredelievender. 

Een periode als deze biedt een mens ruimte om na te denken en een goed boek helpt daarbij. Twee boeken zelfs. Niet gewoon goed, maar bijzonder en aangrijpend. Begon met Beneden in het dal van Paolo Cognetti, die van 'De Acht bergen' en andere. Ben eerder al gevallen voor deze bergchroniquer en dat is nu niet anders. Raas een eerste keer in no-time door het als een mozaïek gebrachte verhaal. Doe dat na twee dagen nog eens over, iets rustiger dan. Geniet van zijn subtiele beschrijvingen, zijn literaire zwijgzaamheid en de sfeer die hij weet op te roepen. Met de 'Noot van de auteur' sluit hij zijn boek op heel originele wijze: waar Paolo zijn mosterd haalde, bij poëzie en muziek en zo stuurt hij me richting spotify om de heer Springsteen te beluisteren. 'Nebraska' en dit boek, ze sluiten goed aan bij mekaar. 

En dan, zonder verpozen direct verder naar een andere heel pakkende leeservaring: Ze hebben mijn zoon vermoord van Ousmane Dia, vader van Sanda. Mag aannemen dat iedereen in Vlaanderen en omstreken nog weet waar het over gaat. De schokkende dooprituelen bij studentenvereniging 'Reuzegom' die voor Sanda Dia een fatale afloop kenden. En dan de rechtsgang die ons allen, gewone mensen, zo verdacht en gemanipuleerd voorkwam. Die zo laat op gang kwam. Waar zoveel niet aan bod kwam of mocht komen. Teveel om op te noemen om dan uit te monden in een 'schandalig' vonnis. En dus: iedereen moet dit lezen. Iedereen: jong en oud, wie dan ook, van waar dan ook. Ga het zelf ook nog een keer lezen, zodat ik Sanda nooit zal vergeten. Niet uit het oog verliezen wat hier speelde en gebeurd is. Ook uit respect voor Ousmane die zijn getuigenis afsluit met een open blik en deze regels:     

                            

                            er zijn veel goede mensen

                                    in Antwerpen en daarbuiten

                         er zijn meer goede dan slechte mensen

                         laat ons dat nooit vergeten

Schrijft Paul Goossens:"...een indrukwekkend monument van gestold verdriet voor Sanda. Ontroostbare tristesse over het onherstelbaar verlies, maar ook een ontluisterende aanklacht van de praktijken en priveleges van de happy few. Zo aangrijpend, sereen, mild en messcherp." Meer dan een aanrader. Allebei. Om licht verschillende redenen.