'VOOR HET EERST' las ik net voor de tweede keer. Vijf jaar geleden voor het eerst. Vond het toen al de absolute moeite waard, en nu nog meer. Net als bij andere tweede of verdere lezingen heerst de indruk dat er meer aan de oppervlakte komt. Zoals bij het herhaald bekijken en beleven van eenzelfde goede theatervoorstelling. Uit eigen ervaring geef ik zomaar enkele namen mee: Kommil Foo, Grof Geschud, Raf Walschaerts solo... er valt elke keer een nieuwe laag te ontdekken. In het verhaal, de intonaties, de klemtonen of wat aangepaste anekdotes. Kwam puur toevallig tijdens wat opzoekwerk bij een blogsel terecht waarin eerder het hierboven afgebeelde boek al ter sprake kwam. Herman van Veen schrijft over ouder worden en hij doet dat goed. Zalig proza (dat me telkens weer aanport om ook zelf in dat ik-loos van Veen's de zinnen aan te vatten!) en inspirerende poëzie (zelden met zo weinig woorden zoveel weten suggereren): ze blijven aan de ribben kleven. Verhalen over ouder worden en herinneringen die daarbij een kader scheppen waarin 'Ventoux' even moest wachten en 'Het verhaal van Antwerpen' (voorlopig?) verticaal geklasseerd wordt. Dit boek leest best op een geheel eigen tempo met zelfgekozen momenten van rust en bezinning. En tijd om te overwegen hoe treffend een hoofdstukje, dat je dan ook gewoon opnieuw mag lezen, in je eigen ouder wordend leven past.
Lees zomaar een gedichtje...
zouden stenen
kunnen dromen
dan denk ik
droomden zij van zand
zoals elke druppel
van de zee
en mensen doen
van later
een steen heeft alle tijd
en zo ook het water
een mens heeft maar heel even
en soms
niet eens
Sluit af met een uitspraak van 'ergens' in het boek, die ook de voorflap haalt: "... dat je ouder worden steeds weer voor het eerst doet. Het gaat vanzelf en gaat ook vanzelf weer over." Waarvan akte.
Reacties
Een reactie posten