IK VOEL HET, het komt stilaan terug. Maar nog niet helemaal. De drang om te bloggen is er nog niet echt, de goesting om wat in mekaar te flansen daarentegen... en dus ga ik op de ingeslagen inhaalstrook verder en probeer mijn belofte na te komen. Vandaag wil ik het ongerichte zoeken en proberen van de twee vorige dagen achter me laten, en ik denk... Ik denk dat ik een onderwerp heb dat deze aflevering op zijn eentje kan vullen. Een en ander komt toevallig samen, en dan van 't een én 't ander... en we zijn vertrokken. Ik had heimwee naar mijn uit de aandacht verdwenen fotografie-hobby, en nu er zich wat rustiger dagen aankondigden heb ik m'n Sony uit de kast gehaald. Nog net niet onder het stof, maar de laatste jaren toch veel te sporadisch ter hand genomen én gebruikt. Excuses zat, maar die zijn er "pour s'en servir". Deze keer de gelegenheid te baat en de Sony bij de horens genomen. Gelegenheid? Voor de zoveelste keer deze winter had een of ander virus mij te pakken. De zelftest-reflex blijft hier de regel, dus wattenstaafje in de neusgaten, draaien, uitpersen, 4 druppels en wachten. Gelukkig scoor ik al voor de vierde keer negatief. Maar, en hier komt de titel van deze blog in het spel,
snot & kwiel alom en hoesten, bassen en blaffen als een overjaarse waakhond. Het zou zomaar eens kunnen kloppen. Dat overjaarse sowieso! Alles samen geen drama, maar ook verre van fit en fris en absoluut niet in the mood om tot ware acties over te gaan. Dus toch eerder een katastroof. Eentje zonder goesting om te
dansen met de paterkes... Weet niet wat te doen, pak de Sony, draai de zetel naar het raam, plof neer en... geen twee minuten later landt er een spreeuw op een voederkastje. Kastje voor de mezen natuurlijk maar ook eksters, merels, tot zelfs kraaien komen zich tegoed doen aan de vetpotjes met maden en wormen. Maar een spreeuw? Niet vreemd allicht, maar ik had er nog nooit zo opgelet dus ook niet gezien. Hij (of zij?) vond het een goeie plek en bleef maar draaien en keren, pikken en peuzelen. Ik moest wel enkele foto's maken en nog wat meer, want mijn model had er voorwaar zin in. Leuk verzetje en het sleurde me ook door een plat moment in de dag. Bij het checken van de prentjes was ik verbaasd over de schoonheid van deze vogel. Eerder blijkbaar nooit bij stilgestaan. Een grote zwerm spreeuwen: ja natuurlijk. Kijk ginder hoe ze als een wolk krullen en duiken en ronddansen in de avondlucht. En da
n ineens allemaal de bomen in... Maar één apart exemplaar, zo mooi, was ik me nog nooit bewust van geweest. Later op de dag blijft de tijd van nietsdoen mij inpalmen en komen herinneringen boven. Als klein manneke (5-6 jaar?) ga ik op een dag met vader en buurman Lowie "vinken vangen". Zijn installatie staat op een veld net voorbij de Spillebeek, richting Kalmthoutse Hoek. Een stevig kot met uitzicht op voor mij twee immens grote netten die op het juiste moment met een ruk aan de kabels zullen toeklappen. Maar Lowie is eigenlijk specialist "spreeuwen vangen" en dus zijn de lokvogels aan de touwtjes op het veld stevige exemplaren van een vorige vangst. De kleine mocht mee de kabels camoufleren, beetje water uitgieten en stukjes appel bij de lokvogels gooien, en dan stil in het kot zitten. Wachten tot de zwerm aan komt vliegen, na wat heen en weer keren naar hun soortgenoten op de grond duiken, en dan klappen de netten toe. Dan mocht ik niet mee, want nu werden de gevangen dieren de nek omgedraaid en in de fietstassen verzameld. Het gaat hier over de jaren '50 van vorige eeuw. Zo was het toen, zo ging dat. Lowie, gepensioneerd, had een goede bezigheid. Was het in 't najaar of den uitkom, ik weet het niet meer, maar er werd wel gezegd dat het goed was voor den boer want dat die vogels toch met teveel waren en niet goed voor de teelten. Jeanne, Lowie's vrouw, was een goede kokkin die in 't Stad bij havenschepen Delwaide voor speciale gerechten zorgde. Ook de Essense beau monde kon op haar kookkunsten rekenen, en spreeuwkes door onze Lowie gevangen, samen gepluimd en gekuist en door Jeanne bereid... dat was een ware delicatesse. Klopt mijn memorie in deze wel? Kan ik nog iets controleren? Toch maar eens googelen of het echt wel een spreeuw was, en nog wat extraatjes... ik kom tot bij een podcast van vrt-max:
Kwartier (seizoen 1 - afl. 129) Na 10 minuten komt er een stukje over "mag je spreeuwen eten?" De hyperlink hierboven klikken en u hoort hun verhaal. Het was inderdaad heel weinig vlees voor een vogeltje, maar ze werden dan ook opgestapeld op het bord. Af en toe konden wij ook eens meeproeven van de lekkernij, als Lowie een grote vangst had gedaan, Jeanne eens over haar hart streek en er een paar spreeuwkes van het keukenaanrecht vielen. Of ze echt lekker waren? Als onze buurvrouw ze had klaargemaakt met haar speciale "sauwes" dan wel!
Reacties
Een reactie posten