211. Zo kan het ook

INDERDAAD, ZO KAN het ook. De temperaturen zijn (voorlopig?) weer (even?) boven het vriespunt uitgestegen en dus 'Weg!' ijs op de Velux'en. De foto-achtergrond wordt bij deze en met onmiddellijke ingang vervangen door slagregen op noordwest-gerichte ramen. Het is weer eens iets anders, toch? En terwijl ik me stap voor stap een weg baan doorheen de Oud-Griekse taalgeschiedenis, me bij tussenpozen opnieuw op de Essense "jaren '60" collegebanken waan, de nominativus-genitivus-(dativus!)-accusativus en vocativus weer iets van hun naamvalgeheimen beginnen prijs te geven, het drie geslachten & drie getallen verhaal zich voor mij ontrolt en nog zoveel meer grammaticale herinneringen aan de oppervlakte komen... voel ik het intern contentement gestaag stijgen tijdens het herlezen van De Geniale taal. Merci Andrea voor het verhaal, merci broer Guy voor dit cadeau-boek, merci leraren Grieks op het college en in het bijzonder de heer Jaap van den IJssel die ons na de tekstuele ontledingen ook meenam in de Griekse cultuur en samenleving en aandacht had voor de mens achter de heroïsche verhalen. Eὐχαριστῶ..., mensen allemaal. Een kort "dank jullie wel" zonder uitroepteken, want dat gebruikten ze toen (nog) niet (meer). 

En verder, Marco? Verder een rijtje gewone dingen, heel eenvoudig oftewel "zo simpel a'maal" zoals de Fixkes het in 2007 zongen in hun one hit-wonder kvraagetaan. Om te beginnen de twee RAL 1003 smiley-mokken die me dag in dag uit hun glimlach schenken tijdens de keukenbesognes. Ooit gekocht in een blije bevlieging en ja, ook daarover nog geen klagen. Tevredenheid troef. Verder in klokgewijze volgorde de ontdekking van vorige week. Geert, ex-Pitocollega en nog steeds werkzaam in de sanitaire dienstverlening, was hier om een lekkage aan de badoverloop onder handen te nemen. Paneel verwijderen om toegang te krijgen tot de plek des onheils, en kijk wat hij daar aantreft... drie badeendjes van vroeger en nu. Twee die er allicht reeds vele jaren vertoeven gezien hun toegetakelde gesteldheid. Stof en smurrie, haar en gel, smeer en olie... alles plakt eraan... pek en veren zou ik zeggen. Na forensisch onderzoek en gebaseerd op de klassiek-logische deductiemethode mag aangenomen worden dat zij toebehoord hebben aan een stel kleinkinderen die in onze badkuip kwamen plonsen en pletsen in de beginjaren van dit millennium. Ik gok op de periode 2005-2010. De knalgele knapperd in het midden is dan weer van zeer recente datum: één van de serie nieuwe badeendjes die bij een of andere opruimbeurt een hand ontglipt is en achter de radiator richting badsifon is terechtgekomen. 'Reddingsoperatie Badeend' geslaagd met nostalgische genoegdoening. Oh ja, het probleem van de lekkage werd ondertussen ook opgelost en tegelijk kregen we in de douchekamer een nieuwe  dichting uitgesmeerd. Alles prima geregeld, ook goed voor een oprecht "Eὐχαριστῶ". Dan passeren we daarna het avondlijk uitzicht over Terhagen, thuishaven van Anke en KiKi. Rust en eenvoudige kalmte. De zwarte contouren van wat eens de Sint Jozefs-kerk was en sinds het kerkenbeleidsplan van 2018 een herbestemming kreeg als gemeenschapscentrum 'de Gam'  steken scherp af tegen de vurige avondlucht. Simpel, en bijna te mooi om waar te zijn. En dat is de inhoud van foto vier ook helemaal: te mooi én te lekker om waar te zijn. Home-made vanillepudding met rozijnen, gedroogde veenbessen, appeltjes en letterkoekjes in vijf té kleine porties, voor mij alleen, die dus helemaal niet één-voor-één geconsumeerd werden. 't Is mor dagget wet: zo kan het ook...