193. Weinig tot NiX omhande(n)...

HET MAG DUIDELIJK zijn: de blogsels kosten mij de laatste tijd meer moeite dan voorheen. Ik tikte bijna "dan ooit", maar dat zou de objectieve waarheid dan weer geweld aandoen. Toch kan ik er niet omheen dat het de laatste maanden maar een mager beestje is bij MPSB. Aan de meetbare drukte kan het niet liggen dacht ik. De kletsnatte weken, die bij ons dan nog meevielen in vergelijking met wat -ik zeg maar iets- de Westhoekers te verduren kregen, hebben er immers voor gezorgd dat de activiteitenkalender er maar dunnekes bijstond. Het waren stille tijden en als het niet echt moest, en wat moet er hier wél echt, dan kwamen we de deur niet uit. Af en toe iets droger, tussendoor een waterzonnetje... dat kon ons dan wel weer naar buiten lokken voor een wandeling in onze polder. Maar verder niX om over naar huis en ook niet in deze blog te schrijven. Of het moest zijn dat mijn medisch rapport deze leemte kan opvullen? Bij de half-jaarlijkse cardiocontrole/-test kreeg ik goede punten van dokter Wim. Hij tevreden, ik content, tot over zes maanden dan maar. Ik was toen wel al een beetje aan het hoesten, later kwamen er wat snotters bij... zelftest op Covid: negatief. Met de winter voor de deur schaarde ik mij dus in de lange rij verkouden medemensen met 'snot en kwiel' op het dagelijks menu en de vraag of de keelgeluiden die ik erbij maak nu eerder op hoesten of op 'bassen' lijken. Bij een tweede bezoek aan de huisarts bleek het nog steeds om een virale infectie te gaan maar werd ook de mogelijkheid geopperd dat het er meer dan één kon zijn. Vandaar het op-en-af en de wisselende symptomen. Ben er nog steeds niet vanaf. Gelukkig is er van koorts voorlopig(?) geen sprake, en... trokken we er dus nog maar eens op uit. 

In Houtave staat onze teller bij het Patchworkatelier ondertussen op zes. Deze keer onder ongunstige weersomstandigheden. Dat op weg naar hier de autovoorruit een barst opliep mag bij de details gerekend worden. Op dag één al een afspraak gemaakt bij Carglass en normaal gesproken moet dat mogen gefiXt zijn. Starten doen we ons verblijf met sneeuw en ijs, behoorlijk wat wind en dan weet je wat dat betekent voor de gevoelstemperaturen. We wisten min of meer wat er ging komen en dus zijn de fietsen op stal gebleven. Dat hebben we niet aan ons hart laten komen, zeker niet nu dat onderdeel bij mij zo positief geëvalueerd werd. Om te beginnen een rondje kasseien en verharde wegen in de buurt. Wandelen dus. Ze kan het nog en gaat er vlotjes vandoor. Ik probeer te volgen en zit al snel in de ideale positie om een actiefoto te maken. We zitten hier niet ver van de kustlijn, dus trekken we minstens één keer naar zee voor een strandwandeling. En ook een boswandeling langs open plekken haalt het buitenprogramma. Verder kruipt er nogal wat tijd in het dagelijks zweet-ritueel. De barrel sauna is vanaf ons eerste verblijf alhier, in oktober 2020, iets waar we telkens weer naar uitkijken. En met de huidige klimatologische omstandigheden staat hij helemaal centraal. We hebben en nemen er alle tijd voor, want " Weinig tot NiX omhande(n)..."