187. KiekeBoe

DAT KOMT ERVAN. De molen, de Westhoek en de zee achter me gelaten en terug het tuintje in de Hobokense polder opgezocht. Uitpakken, spullen oprommelen, blogske(s) schrijven en terug de huiselijke draad oppikken. Er blijken nog enkele "to do's" op m'n lijstje te staan. Om te beginnen het bladjes-haag-ritueel dat zich twee keer per jaar aanmeldt. Er was al een stukje klaar, maar nu stap voor stap de rest. Tot de drie 'groene' bakken vol zijn, en volgende week na de ophaling verder... Dan blijkt er een gaatje te vallen in de programmering en met dit mooie weer kan een mens toch niet zomaar binnen zitten. Het tuinhuis kan weer een nieuwe laag gebruiken. 'Wé' gaan dat tussendoor wel even fixen. Maar 'zé' heeft aan een kleine misstap tijdens wat opruimwerk genoeg om een vervelende blessure op te lopen en 'wé' wordt dan toch weer die bescheiden eerste persoon enkelvoud. Geen probleem, hij gaat dat nog wel kunnen: fris en monter als een zevenentwintigjarige... Beetje gepruttel, maar daar is dan plots die externe motivatie. Van wel en niet zo heel ver uit de herinneringen duiken beelden op die al eens eerder  via dit blogistieke kanaal werden gedeeld. Hoe was het ook weer? Tijdens het eerste Corona-jaar werd die activiteit op foto vastgelegd, met een instant déjà-vu gevoel als gevolg. Er werd toen ook een blogsel aan gewijd: The New Orange. Na deze link hoef ik daar nu niet verder op in te gaan. Case closed? Neen, nog lang niet, want op die bijdrage kwam een wel heel bijzondere reactie. Het 'sponsen' shortje uit 1968, de versleten Chino uit 2020 die eindigde in het containerpark, nu dan wel einde verhaal? Ontvang ik de week nadien toch een pakketje van ene Tom J. "Voor nonkel Marrek! Om misschien ooit de lijn verder te zetten? Traditie om in ere te houden..." En zo is dan ook geschied, Tom: die spik-splinter-nieuwe oranje Nike-short met gele accenten mag hier de 'triple' vervolledigen. Daarvoor lap ik graag heel even en voor één keer de privacy-regels aan mijn laars met een extra 'KiekeBoe'...