162. E17 & E19

DAAR ZIJN ZE. Eindelijk nog eens in levende lijve gezien en dientengevolge ook nog een keer op deze blogpagina. Geleden van begin januari: een try-out in Borgerhout, in de Theatergarage. Wat toen nog een pril beginsel was, nog in opbouw maar wel al een voorstelling is nu helemaal GRIND aan het worden. De bedoeling was om minstens nog één tussenstap mee te maken, nog eens een meer gevorderd probeersel of misschien een van de allereerste avonden voor een groot publiek. Niet dus. Een en ander heeft er inderdaad 'anders' over beslist, en dus... had ik gelukkig toen al tickets gekocht. Arenbergschouwburg  Antwerpen: de Grote, parterre oneven, rij 5, stoelen 17 en 19. Kort samengevat: E17 & E19, vanwaar de hoofding... Weer een prachtprestatie van 'onze jongens'. Twee podiumbeesten die er telkens opnieuw, al meer dan 30 jaar lang, in slagen om iedereen op het puntje van zijn of haar theaterstoel te krijgen. Maar ook eraf, omhoog en bewegen die lijven, do the move! Beschouw dat maar als een soort pauze waarna we weer volop gaan focussen op de Walschaertssaga. Het verhaal van drie generaties waarin Raf en Mich ons meenemen naar blije, besmuikte, ontroerende, romantische, dramatische tot en met hilarische momenten. Of wat te zeggen/schrijven over wat voor mij de beste, neen de strafste hashtach aller tijden kan worden: #asgezezieenzistdanwettet! uit de mond van vader Jef. Ik ga me er niet op vastpinnen, da's niet nodig, maar dat ik nog wel meerdere keren in een theaterzaal, CC of parochiezaal zal zitten om dit prachtstuk te aanschouwen staat vast. Of het dan ook op stoel E17 en/of -19 zal zijn valt nog maar af te wachten...

Of ik dan ook zo'n doorleefde foto ga posten? Deze komt uit een filmke, geschoten met een overjaarse iPhone SE, momentopname tijdens die bewuste 'move'... ga er geen prijs mee winnen, en toont zeker niet alles wat de mannen in hun mars hebben, maar voor mij een mooie herinnering: E17 & E19, vlot verkeer zonder files...