160. Paasvakantie

VEERTIEN DAGEN AL. Zolang is het geleden dat er hier voor het laatst iets verschenen is. Verschijningen zijn niet meer van deze tijd, dus... ben ik het kwijt? Wat kwijt? De drive om het klavier te beroeren en gedachten in tekstvorm te spuien? Of was er -nog maar eens- te weinig tijd? Het was druk ja, want nu tante Corona iets minder dwingend aanwezig blijkt te zijn wordt er van alle kanten opnieuw meer sociaal contact en activiteit verwacht. Goed, niks fout mee, want dat moeten we de voorbije jaren het meest gemist hebben. Maar even snel ben ik, nu we er weer volop tegenaan mogen gaan, de rust en de stilte van toen gaan missen. Met de paasvakantie kwamen ook de herinneringen... de goede week, de tradities, de 'stille' zaterdag omdat de klokken naar Rome vertrokken zijn. Als ze op zondag terugkomen hebben ze eieren bij, of is het de paashaas die daarvoor zorgt? Dat festijn hebben we deze keer in onze tweede 'thuis' georganiseerd en beleefd. Natuurhuis 't IJsvogeltje in Poppel stond al voor de zesde keer op onze lijst, en voor 't eerst mét paaseieren. Plus een dagje gezinsreünie om ineens ook maar de verjaardag van 'ons Bie' te vieren. Lang zal ze leven! 

Mijn ouders, die al lang niet meer leven, zouden vorige week 75 jaar getrouwd zijn. Een 'albasten' huwelijk, stel je voor. Proficiat 'vake en moeke'! Herinneringen dus. Ook die ene die ik kreeg vàn en meteen ook maar deelde òp Facebook, van 12 jaar geleden met 'ons klein' en haar basketbalteam van toen. Ook om nooit te vergeten: Salamanca wint de Euroleague basketbal. Zoiets als de Champions League in het voetbal. We waren erbij, hebben keihard gesupporterd en apetrots genoten.  Het weer gaat ondertussen wat op en af. Serieus op en vooral ook af. In mijn herinnering ging het na de paasvakantie meestal de veel betere kant uit. Of heb ik dat ook fout? Beetje warmer zou goed zijn om mijn 'krakende wagen' iets vlotter aan het rollen te houden. Knieën, heup en rug zullen dat erg op prijs stellen. 

Wat de foto hierboven betreft: ben weeral meerdere weken zoet met een apart boek. Mij uitgeleend door diezelfde 'klein' van daarnet, die het op haar beurt eerder cadeau kreeg van Shanthi & Bram. De Sympathisant van Viet Thanh Nguyen. Door de inderdaad drukke voorbije periode ging het lezen van dit boek niet vanzelf en moest ik meerdere keren de draad zien op te pikken. Maar het lukte, en de verteller blijft me boeien. Zuid-Vietnam, 1975 en het einde van de oorlog, de Vietcong valt binnen en wie kan probeert met de laatste vluchten Saigon te verlaten. Via vluchtelingenkampen naar Amerika en daar een nieuw leven als 'vreemdeling' opbouwen. De verteller is een dubbelagent die een kijk geeft op wat er toen tijdens en na die oorlog met hem en zijn landgenoten gebeurde. Niet altijd even vlot, verhaal komt moeilijk op gang (of was ik dat?) maar na even flink doorbijten werd het -voor mij althans- een genietbare leeservaring. Soms wat overdadig in uitwaaierende beschrijvingen en opsommingen, maar dat is misschien de Vietnamese manier van vertellen. Laat het me daar maar op houden. En dat één paasvakantie niet genoeg was om dit met vele prijzen overladen boekwerk uit te lezen...