150. Kan het verkeren?

JA HET KAN verkeren of met andere woorden: een gewoonte maar ook een oordeel of overtuiging kan en mag herbekeken en/of aangepast worden. Een voorbeeld. Was het nù (na heel lange tijd weliswaar!) de zevende of toch de achtste keer dat ik afgelopen week Het Parfum ter hand heb genomen en nog maar eens in no-time helemaal heb uitgelezen? Vermoed dat begin deze maand in de aangekondigde 'herlezingen' deze klassieker van Patrick Süskind al eens ter sprake kwam. Uit 1985 alweer. Toen liep ik de plaatselijke bib nog regelmatig in en uit, mét boeken. Veel later ben ik om een of andere hebberige reden beginnen kopen. Heb deze toen bij de 'nieuwe'  gevonden, gelezen en meer dan goedgekeurd. Kort daarna moet ik die dan, toen nog ten uitzonderlijken titel, zelf gekocht en dus direct bij m'n favorieten geklasseerd hebben. Weet dat ik het boek binnen het jaar al een eerste keer herlezen had én... hem direct ook maar meenam op zomervakantie. Naar het zonnige zuiden van Frankrijk, toen onze traditionele reisbestemming. Was het toeval, of bestaat dat niet, dat we toen niet ver van Grasse kampeerden? Avonden na elkaar zat ik met kleine beetjes van m'n lectuur te genieten: hoofdstukje lezen, wijntje nuttigen, geuren opsnuiven. Van het open houtvuur, dat mocht toen nog, van de harsige dennenbomen op de camping en de lavendelvelden eromheen. Ook tijdens luie middagpauzes aan de rand van de rivier was J-B Grenouille meestal in de buurt. En dus was Het Parfum er voor de derde keer aan gegaan. Na een tijdje is dit eerste al behoorlijk beduimelde exemplaar bij een vriend terecht gekomen. Op uitleenbasis, maar als ge 'm goed vindt... Blij dat ik z'n interesse had kunnen wekken en met veel plezier doorgegeven. Kon het zelf echter niet missen en heb een jaar later een nieuwe deze keer paperback-versie gekocht die makkelijker was om mee op reis te nemen en waar ik tegelijk ook wat zuiniger zou mee omspringen. Maar niet wat leesfrequentie betreft. Ging ondertussen ook mee op verdere reizen en ik las het wel eens in een vliegtuig naar vreemde continenten. Voelde dat het nog voor jaren zou zijn, en dat was ook zo. Mooiste moment en beste plaats om het te lezen was toen we jaren later onze tent nog een keer diep in de Provence hadden opgezet. Het obligate autotochtje naar Grasse was niet te vermijden, en daar op een terras met vergezicht over de lavendelvallei ben ik weer beginnen lezen. Weet op verre na niet de hoeveelste keer dat daar was, maar wel een van de meest beklijvende en memorabele. Er heeft altijd een passie in mij gezeten voor dit boek. Maar toen ik het vorige week begon te lezen was er iets, glipte er iets uit me weg, was het anders. Dagenlang heb ik gevreesd dat dit het grote 'verkeren' was, de ommekeer, het niet meer zo fantastisch vinden. Wat me vroeger steeds overweldigde was er nu teveel aan: de eindeloze opsommingen en beschrijvingen, de herhalingen, het herhaald van telkens weer dezelfde verschillende standpunten bekijken. Tot... ik ontdekte dat het dit overdrevene was dat in m'n verschrompelende geheugen is blijven plakken en dat ik een aantal keerpunten in de verhaallijn en cours de route was kwijtgespeeld. Ik viel terug op m'n lezerspootjes en ging op een meer nuchtere wijze om met en kijken naar wat voor mij nog steeds een prachtig verhaal blijft. En het lukte dus opnieuw: met veel voldoening de zoveelste lezing afgerond. En ik blijf 'em goed vinden, minder reukwaardig en meer op het verhaal gericht. Het was dus op weg om te verkeren. Dat mocht en zag ik zelfs een tijdje zitten aankomen. Maar toch niet helemaal, en daar ben ik blij om. Merci meneer Süskind en bedankt voor dit prachtige verhaal. Ooit komt er misschien wel een volgende keer...

De voorbije week was er ook weer één met een muzikaal thema. Cohen, Knoppfler, Morrisson... die deden het daarvoor. Nu viel m'n keuze op U2. Een kleiner wordend pakketje cd's in wat er rest van mijn collectie, maar voor mij de moeite meer dan waard. Een andere sfeer in huis, dat vond vooral de medebewoonster van ons pand. Bij mij gingen er belletjes rinkelen. De jaren '80 en '90. Bono - The Edge - Clayton en Mullen jr. brengen dag in dag uit hun monumentale klassiekers in alle hoeken van het huis. Maar teveel albums die ik niet heb. Schande... wel een paar best of's en vooral de dvd U2 Go Home, Live from Slane Castle maakt veel goed. Ben nooit een echt festivalganger geweest maar zit nu als 70-plusser te genieten voor het scherm. Paar dagen goed opgewarmd aan de cd's en bij uitbreiding de Spotify-playlist en dan helemaal klaar voor de Homecoming tijdens de Elevation Tour. Soit, ik ben helemaal verkocht. En ondanks de stramme spieren en krakende gewrichten voel ik me geen jaren maar decennia jonger. Het kan dus echt verkeren...