130. Wittigheid

VOOR HET EERST dit najaar, het leek wel te mooi om waar te zijn. Geen zon, matige mist en genoeg vrieskou om buiten alle kleine dingen van een witte toets te voorzien. De moeite om de koude te trotseren en een rondje omheen de eigen woonst te lopen. Wandelen, slenteren, stappen en stilstaan om te fotograferen. IJskoude nattigheid op pixelmatige wijze vastleggen en een plaats geven in de herinnering. Een zalige bezigheid en eigenlijk feitelijk weeral veel te lang geleden. Zeker op deze manier: geen spektakel zoeken, gewone alledaagse dingen die zich op m'n eigen erf aan het cameraoog presenteren en daar dan zomaar gelukkig van worden... Van de laatste blaadjes aan de niet meer zo jonge maar desalniettemin kleine appelboompjes die het eigenlijk niet zo goed doen maar nu als laatste standhouden. Van een rommelige massa bladbruin op de taxusblokken aan het gangpad naar de voordeur. Van de kranige ligusterblaadjes, klein maar dapper, die ook in berijmde toestand hun beschuttingsrol voor het gevogelte gestand doen. Van de misschien iets te overmoedige magnoliaknoppen die het zelf niet goed meer lijken te weten: na tot wel drie keer gebloeid te hebben in de loop van dit jaar nu bij een vierde poging verrast door de eerste vrieskou. Van de wazige schaapjes die alsnog het droge pogen te bereiken. Van de dapperste der bladstengels van het tweede evenzo kleine en achtergestelde appelboompje. Van het blijkbaar laatst gevallen platanenblad: hetgeen betekent dat de snoei niet lang meer op zich gaat laten wachten. Ik smeer alvast mijn schouders en nog wat andere lijfelijke onderdelen in... En tenslotte genieten van die super deluxe webrestanten aan de brievenbus. Ik mag hopen dat Sebastiaan een veilige schuilplaats heeft gevonden want als ik dé Frank en Co mag geloven volgen er nog wel enkele koude ochtenden. 't Zal wittigheid troef zijn de komende week.