127. Wat een leven

TWEE WEEKENDS TERUG. Zaterdagavond wordt hier bij regelmaat gecheckt of Elvis nu wel of niet "the building" heeft verlaten. Meester-interviewer en stuurman aan tafel Thomas Vanderveken praat met en laat zijn gasten praten. Vooral dat, aan de praat te krijgen en luisteren. En dat middels door hen voorgesteld en meegebracht beeldmateriaal (plus enkele vraagtekens vanwege de programmamakers). Een concept dat al geruime tijd stevig overeind blijft. Dat deed en doet het al vele jaren tijdens de warme maanden op een Nederlands tv-kanaal, vanwaar het idee trouwens ontleend is, maar ook deze van het zomerseizoen losgekoppelde format blijft standhouden. "Alleen Elvis blijft bestaan" op Canvas. Die bewuste avond was Joris "het luisterend oor van Vlaanderen" Hessels te gast, acteur en presentator van o.a. Radio Gaga en Taxi Joris. Naar mijn smaak een (h)eerlijk interview/samenspraak tussen twee prille veertigers, en dat kon je direct horen en voelen. Wat mij meest raakte was het fragment uit "Ne me quitte pas", een als documentaire gefilmd verhaal uit 2013. Een Waals drama, de rand van de maatschappij, drank, eenzaamheid, losgelaten en niet willen verliezen... Had ik nog nooit van gehoord. Op slag van m'n sokken geblazen, en... benieuwd. Dit wilde ik echt helemaal zien. Het goede nieuws volgde direct na de bespreking van het fragment: de film werd aangekocht door vrt en is nog tot 30 september 2023 te zien op vrt.max Zelf heb ik niet zolang gewacht: vorige week al in twee zittingen 'op de hometrainer' uitgekeken. Enorm geraakt, vooral door de momenten met de jonge kinderen die de echtscheiding uiteraard niet begrijpen. Als ze voor het eerst terug bij papa in het lege huis komen, na een weekend weer weg moeten bij papa, als ze tijdens het carnavalweekend mee naar het feest moeten en zich vastklampen aan diezelfde papa - zoals zo dikwijls straal bezopen,...  Er wordt af en toe gelachen, er komt subtiele humor bij te pas, en vriendschap, maar ook hopeloosheid en verdriet. Ik ga er zeker nog een keer voor zitten, en dan misschien in de zetel... Merci Joris, merci Thomas, merci vrt. En vooral dank aan de makers: Sabine Lubbe Bakker en Niels van Koevorden. Merci!