122. Count your blessings
HET ZIT 'EM in veel dingen, grote en kleine, die mijn leven kleuren. Licht en donker. Het is niet al rozengeur en maneschijn, maar wel een kunst om die lichte momenten en ervaringen te spotten. Tussen het dagelijkse kommer en kwel dat door de media al te vaak in de picture wordt gezet wil ik plaats maken om aandacht te schenken aan de rozen en de maan en alles waar die voor staan. Daartoe zit er genetischer wijs blijkbaar ruimte tussen m'n twee oren. Met een invulling waarvoor ik mijn ouders ongelofelijk dankbaar moet zijn. Een waar het vermogen huist om simpelweg wél content te zijn. Waar tevredenheid leeft omdat ik weer een mooi boek, prachtige muziek, een sterke voorstelling of een aangrijpende film heb mogen ontdekken. Blij en gelukkig kan zijn omdat ik zoveel goede mensen heb leren kennen in m'n leven die ik nu mijn vrienden mag noemen. Dolgelukkig omdat mijn wieg niet op drijfzand stond en ik de kansen heb gekregen om het goede thuisgevoel van vroeger door te geven. Samenleven is ook een werkwoord en daar blijven we voor gaan. Voor het lekkere eten elke dag, en dat het meer dan genoeg is. Voor het contentement dat zoiets kan meebrengen.
Iets concreter graag? In tijden van gekke gasprijzen de thermostaat een graad of twee lager zetten, warme sokken en een trui aandoen. Maar 's avonds bij een zuinig brandende open haard onderduiken in het ongelofelijk knappe boek van Myrthe & Lander. Mee "Drijven" in hun aan-uit-aan relatie-verhaal. En daar zoveel in terugvinden: uit het leven, herkenbaar, uit hun voorstellingen, eerlijk, uit gisteren, vandaag en misschien wel morgen. Hopelijk ook hun voortbestaan als duo...
De oktoberse mooi weer-momenten niet vergeten, tijd kunnen maken om de polder in te trekken. Het genot van de trage wandeling, de zon, de rust, van de slak die nog trager je pad kruist. De vriendelijke groet van de jogger die je dan weer net iets vlugger voorbij loopt en voor wie ik graag het poortje openhoud. Een babbeltje met de Natuurpunt-vrijwilligers...
De muziek van Kommil Foo en Bram Vermeulen, zeker tijdens solo-autoritten. Van Katrien Verfaillie die ons afgelopen zomer nog verblijdde met haar tuinconcert 'ten huize van'. Maar ook de ontdekking van Ólafur Arnalds, Joep Beving, terug naar Angelo Badalamenti en Brian Eno. Om er maar enkele te noemen. De playlists van gelijkgestemde zielen en vrienden. De goede kant van Spotify: ieder z'n goesting, en dat in overvloed... (achter elke naam zit een link, aanklikken...?)
En niet te vergeten dat verDuveld lekkere brood hierboven. Licht en donker? Neen, hetzelfde brood maar met licht en schaduw: het groot Duvelbrood. Het smaakt heerlijk en zonder in detail te treden: "een meergranen en -zaden brood met fijne korrel, donker én licht verteerbaar." Middels de broodautomaat van bakkerij Oud Huis Daelemans aan de rand van de Polder is in mijn "0.0"- en dus ook Duvelvrij bestaan sinds enige tijd een alternatief voor "lichtgrof brood" opgedoken. Met die naam heb ik het vol overtuiging en plezier in de armen gesloten en op mijn bord gelegd. Maakt des avonds en bij regelmaat de basis uit van mijn broodmaaltijd. Bij deze dus graag een nieuwe tekst op de mok: "carpe noctem"...
Zo kan ik wel blijven doorgaan en/of afwijken. Want ja, er is nog steeds of opnieuw Corona in het land en de wereld. Ja, er is die verrekte oorlog in Oekraïne. Doffe ellende ginder. Er is de politiek, de economische en financiële ontwikkeling, de energiecrisis... waar ik mij niet blind op wil staren omdat ik er eigenlijk niks meer van begrijp. Maar vergeet niet dat als we het willen zien er hier nog genoeg goeds is dat ons ondanks de donkerte toch vreugde kan verschaffen. Al is het maar een beetje contentement. Elke dag opnieuw kijken, speuren, een beetje aandacht schenken. Zo kunnen veel kleine beetjes...
En tel dan je zegeningen, count your blessings.
Reacties
Een reactie posten