115. Het kan ook anders

HET KAN VERKEREN zei Gerbrand Adriaensz Bredero zo'n 400 jaar geleden al, en na hem nog vele anderen. Waar dat toen exact op sloeg kan ik mij niet direct voor de geest halen, wel dat wij zoiets  recentelijk op meerdere vlakken mochten ondervinden. Er stond weer een maandelijks weekje "weg" op het programma. Voor de tweede keer op rij de grens over en weer naar Nederland. Minder ver nu: Waspik in Noord-Brabant. Bij het horen van de plaatsnaam alleen al kreeg ik de kriebels. Gewoon zomaar. La Pola had deze keer een natuurhuisje uitgekozen op een 'bloemenboerderij' met pluktuin. Dat kan niet fout gaan denk je dan, moet rustig zijn. Niet dus, want 'boerderij' betekent hoe dan ook kippen en in dit geval nog een stel hanen die van de absolute vroegte houden. En die van de buren ook, vanaf half vijf een onwaarschijnlijk 'KuuKeLeKuu"-concert. Aansluitend een verrassing waar ik helemaal niet op had gerekend: op nauwelijks 100 meter afstand een groot hondenpension-kennel-dagverblijf. Over het hoofd gezien? In het weekend viel het niet zo erg op, maar als de honden voor de dagopvang tijdens de week eraan kwamen was het blaffen niet meer te aanhoren. Vanaf zeven uur: eerst de hartstochtelijke blaf-begroetingen, daarna wat verzorging waarvoor ook uitbundig wordt bedankt net als voor het middagmaal en het vieruurtje denk ik dan maar. Als de eerste baasjes in de late namiddag hun viervoeter komen ophalen volgt het afscheidsritueel en het 'tot morgen'. Uiteraard op blaffende wijze. Het was gewoon teveel, en 'van het goede' krijg ik hiervoor niet uit het klavier.  Ondertussen hadden we ook nog te maken met de uitloper van de hittegolf. Het relatief kleine en oud-hout-lawaaige schuurtje waar we in gehuisvest waren deed de totaalervaring geen goed. Nu ik toch op de klaagtoer zit: meestal zeer tevreden met de toestand van de Nederlandse fietspaden maar ook dat blijkt niet voor de volle 100% zo. Die moeten in Waspik en ruime omgeving dringend onder handen genomen worden. Just saying! Over die matige hobbelstrookjes maakten we een fietstocht richting Biesbosch. Boottochtje en een gegidste wandeling. Die laatste kon me absoluut niet bekoren, kwam zelfs niet in de buurt van "matig". Pluspunten waren dan weer de contacten met gastvrouw en -heer, Marianne en Sjaak. Die lieten niets onverlet om het verblijf alsnog  naar onze zin te maken. Helaas... er was nóg een onverwachte kers op de taart. La Pola werd ziek, testte eerst negatief maar na een koortsige nacht toch positief op Covid-19. De anderen negatief. Overleg, we zijn nog maar in de helft, maar blijven heeft geen zin. Inpakken en opruimen dus. We komen vervroegd terug. En hoe het nu verder met ons gaat? Na de PCR-test in UZA was er geen twijfel meer: positief. Die avond voor het slapengaan zetten ook bij mij de symptomen zich door. Slapen lukt nog maar zelftest scoort nu wel positief. PCR idem dito. Dat moet er dan maar bij: het kan niet altijd zon- en feestdag zijn. We zitten samen onze quarantaine uit. Het heeft lang geduurd maar nu hebben ook wij prijs. Het kan dus ook anders dan verwacht...