098. De vraag van 1 miljoen

ZE HEBBEN WEKENLANG mijn dagelijkse bezigheden mee bepaald, er een routineus gebeuren van gemaakt. Ik raakte voorwaar in de ban van de mees. Kijken, wachten, checken. Het verhaal is lang, dat bespaar ik jullie, maar de korte versie moet kunnen. Twee nieuwe mezenkasten in berkenstam kregen  afgelopen winter - of wat daarvoor moest doorgaan - een plaats in onze tuin. Iets te laat? Toch op tijd voor een schot in de roos. Zeker achteraan bij het terras waren er al snel bezoekers. Die bleven terugkomen, controleren, schuilen, tijdelijk onderdak zoeken. Wanneer ze er echt aan begonnen zijn kan ik niet juist zeggen, maar ze kwamen meer en meer in actie... eerst het nest zeker, en dan de eitjes en het broeden, het voeren met vette groene rupsen en ander lekkers. Het was een voortdurend af en aan waarover in de vorige bijdrage al wat te lezen viel. Ook dat ze mij stevig in hun greep hadden en het schouwspel mij zeer bekoorde. Geen maaltijd op het terras of vader en moeder koolmees hielden mij gezelschap. Boeiend, beklijvend en mooi. Na een tijd zag ik hen aanvliegen maar ook vertrekken met een forse lading in hun bekje. Zouden het daarbinnen een nest verwende "jong" zijn die niet zomaar alles aten wat ma en pa hen aanvoerden? Wij willen McDonalds...!?? Ik zwansde erop los, ook in een telefoongesprek met m'n makker Peet. Die wist me bloedserieus te melden dat die ouders het nest ook proper houden, en daarom de kakjes van de jongen meenemen als ze terug vertrekken uit het nest. Echt waar: het Ruimerke !!? Voor meer uitleg ging ik op het web en vond bij een Nederlandse natuursite tekst, beeld en uitleg. De kleintjes "poepen" in een zakje en dat nemen de oudjes dan mee. Bij tegenlicht en valavond niet te onderscheiden van een vette rups of made. Dan maar de fotograaf in mij terug wakker gemaakt en met de zoom op statief en de transportfunctie op "continu"... Familie Mees liet het zich welgevallen. Tenminste wat de buitenopnamen betrof. Tot en met een snelle inkijk op de voordeur. Maar het mezenrecht op privacy (of is het recht op mezenprivacy?) geldt ook hier: binnen in de woning geen foto's. De eerlijkheid gebiedt me toe te geven dat ik sowieso niet over een dusdanig apparaat beschik... Maar de foto's hierboven gecollageerd zijn allemaal van eigen makelij. Blijft dus nog de vraag van 1 miljoen: zijn de jongen uitgevlogen en zo ja: hoeveel zijn het er geweest? Er wordt geen worm meer aangevoerd, wel af en toe een controle in en om de kast maar verder niets. Einde verhaal? Einde eerste hoofdstuk? Er zou een vervolg aan mogen/kunnen gebreid worden. Ik blijf benieuwd.