089. Een roze bril

DE WERELD DRAAIT door. Dat is nu eenmaal het lot van onze aardkloot: draaien en blijven draaien, altijd maar door en rond en rond. Maar wie kan daar in de gegeven omstandigheden nog vrolijk van worden? We zitten er met z'n allen op en moeten mee. Meedraaien, moeilijk om daarin tegendraads te doen of te zijn. Om ondertussen de boel toch wat leef- en/of genietbaar te houden heb ik m'n roze bril dan maar opgezet. De schoonheid van het alledaagse, thuis en in de dichte nabijheid ervan. Zelfs geen rit naar een of ander natuurhuisje komt eraan te pas deze keer. De enige op verplaatsing is KiKi die met mama beestjes ging bezoeken in Planckendael. Kijk door de tunnel, kijk het licht, kijk met verwonderde kinderogen. Dat heb ik dan ook gedaan: naar de lucht vanuit mijn eigen tuintje. Roos en ros, moet er nog Sahara-zand zijn? En de volgende ochtend, gordijn open en zie hoe kunstig de koude nacht voor aanwezigheid heeft getekend. De ene plank is de andere niet, en toch was het voor iedereen dezelfde heldere vriesnacht. Weer een dag verder werd er hier geklonken op de lente. Jazeker, allebei met een frisse mocktail. Die avond gingen dan de WDSD-steunkousen aan, omdat anders zijn dik oké is. Fleurig moment dat perfect in de collage past. Er waren ook weer enkele ontmoetingen in onze Polder die meer dan de moeite loonden. Of wat te denken van de Galloway-show. Mijn vrienden op hun eigen catwalk. Belichting #puurnatuur. Zonsondergangen over 't Scheld' kunnen prachtig zijn. Wandelen of op een bank?  Op de dijk is dan goud waard, klompen goud. De simpele mooie kanten van het dagelijks leven. Ik zou voor minder een roos randje bovenhalen.  Die roze bril dus...