077. Driekoningen vergeten

FRIS EN FRUITIG het nieuwe jaar in. Dat was het strakke plan, en daar zouden Wollie en Aapje ons wel bij helpen. De brug van oud naar nieuw, met kleindochter KiKi en haar mama in de gelederen. Het is gelukt, ondanks de  massa's knallen en vuurwerkhinder in overload boven de Polder. Want zo bekijk ik het tegenwoordig. Niks leuks meer aan, eerder het verknallen van wat feestvreugde voor iedereen zou kunnen zijn. We houden het bij een smakelijke visgourmet om 2021 uit te hobbelen en jawel: pannenkoeken om in 2022 een vliegende start te nemen. Het heeft ons gesmaakt en het gezelschap was niet te versmaden. Zodoende zijn we er na de overstap net als al die andere keren weer min of meer klaar voor. Klaar voor wat? We hopen, maar weten bij god niet wat ons te wachten staat. We hopen dat we het samen met de grote meerderheid zolang als nodig blijven volhouden: afstand bewaren, contacten beperken, niet te zot doen en liefst ons gezond verstand gebruiken. Het zal nodig zijn, want de overheden rekenen meer op de burger dan dat ze zelf de lijnen strak willen houden. Het is zeker niet makkelijk om in deze tijden 'in de schoenen van' en al helemaal niet 'aan het roer' te staan. Respect voor wie nu de kolen uit het corona-vuur moet halen. Dan durf je al wel eens een hete aardappel...  want - als ik Giordano I en II goed begrepen heb - gebeurde dat menigmaal, en niet alleen in Italië. En niet alleen in 2020, maar ook in het voorbije jaar. Waarom zou het dan plots veranderen in 2022? Toch hopen we daar wat op: volhouden, doorbijten en standhouden. 

We werden ondertussen opgezadeld met de omicron-variant. De grote sterkte van een virus: muteren, zich aanpassen aan de situatie en de boel zo goed mogelijk naar zijn hand zetten. En dat heel eensgezind en georganiseerd. Niet geïnteresseerd in wie of wat wij zijn, alleen zichzelf en de hunnen aanpassen om een zo groot mogelijk biotoop te creëren. Daar slagen die kleine rakkers verdomd goed in. En we kregen ze met golven over ons heen. Elke keer leek het op een herhaling van de feiten. Telkens denk je dan: dat komt zomaar terug, met deze situatie weten we toch stilaan raad. Maar neen, we waren weer dat ietsje te laat, te soepel om resultaat te boeken, te hard om de vrijdenkers te plezieren, niet doortastend genoeg volgens (een deel van) de wetenschappers, kort door de bocht om de economie te sparen - maar volgens de economen dan weer niet kort genoeg. 'Aan het roer staan in de schoenen van de eindverantwoordelijke.' En je dan te pletter overleggen om, wat is het ondertussen: de vijfde golf te zien overtrekken? Omdat de eindbeslissing na eindeloos negociëren nog maar eens een plat compromis geworden was. Daar lusten die virussen er nog wel een paar van. We zullen weer moeten roeien, en als ik de golven zo bekijk gaan we goed uit onze pijp moeten komen. En zorgen dat we de tel niet kwijt raken. Op naar CenterParcs en zijn subtropische zwemparadijs: GO-LØ-VØØ... !!!