076. MMXXII

DAT WAS 2021. Datgene wat we deze nacht tussen al die berichtjes en hier en daar een telefoontje hebben achtergelaten. Een jaar om nog maar eens lessen uit te trekken. Om het 'wat en hoe' ervan te onthouden en niet te vergeten. Mag niet! Beter doen dan wat ik onlangs ergens las: "De geschiedenis leert ons dat volkeren en regeringsleiders nooit iets van de geschiedenis hebben geleerd" - Georg Wilhelm Friedrich HEGEL. Het moet zo'n tweehonderd jaar geleden zijn dat herr Hegel deze uitspraak op ons losliet. Een filosofische oneliner die mij niet vrolijk stemt en waarvan ik de veralgemenende teneur maar al te graag wil temperen. 'We' vinden dat er te dikwijls fouten worden herhaald, dat 'ze' niet genoeg kijken naar of lessen willen trekken uit het verleden en dat enkel de gedwongen jacht vooruit waarde heeft voor de ontwikkelingsgang. En dat net na twee jaren spartelen op vele vlakken onder een pandemisch juk. De tijd is daar om Rutger Bregman's 'Meeste Mensen...' nog eens boven te halen en het positieve denken weer een kans te geven. Of om voor de zoveelste keer de 'Tijden van Besmetting' van Paolo Giordano uit de boekenkast te halen. De noodzaak van herhalend lezen en telkens de vinger op een andere quote te leggen. Deze week prikte ik "... wat we wel of niet doen in tijden van besmetting is niet alleen onze eigen zaak. Daar wil ik mezelf aan blijven herinneren, ook als alles achter de rug is." ( Rome, 3 maart 2020) Om straks aan zijn tweede Corona-boekje te beginnen: Wat ik niet wil vergeten. Merci Paolo, voor de spiegels die je ons voorhoudt. Ze helpen om inzicht te verwerven in de situatie om ons heen en bieden de mogelijkheid op een diepere kijk in ons 'zelf'. 

Verder hoop ik om Katrien V. in 2022 dan toch tot bij ons te krijgen. De lente-opener van 2020 mocht wegens de Covid19-uitbraak hier te lande niet zijn, de uitgestelde plannen voor 2021 evenmin. Zelfs niet 'en petit comité'. Haar Corona-lied -Kunnik Nemi Na Joen Komn- blijft meer dan ooit actueel, en dus kijk ik uit naar een volgende poging tot afspraak. Geen valse hoop, wel een postieve vooruitblik, alvast een goed voornemen voor 2022. 

Misschien blijf ik teveel hangen bij het Corona-aspect, maar eerlijk: dat kleurde toch wel in zeer hoge mate het voorbije jaar. Weinig opbeurends te vertellen. Integendeel: de waterellende van afgelopen zomer en de hallucinante beelden uit de provincies Luik, Limburg, Luxemburg en Henegouwen... en de heel lange aansleep bij herstellingen en wederopbouw. Grote droefenis, meer kan ik er niet bij verzinnen.

En dus grijp ik voor m'n wensen toch maar weer terug naar die ene zekerheid, ook voor 2022

Kom hier dat ik u draag...

Kom hier, kom hier dat ik u aan mijn borst druk 
Kom aan mijn hart, dat ik mijn hand haal door uw haar 
Dat ik u kan vragen of ge iets wilt drinken
Koffie misschien, eventueel een glas wijn 
En dat gij dan kunt zeggen dat ge liever alleen wil zijn
Ook goed. Maar misschien hebt ge zin om te praten
Om te vertellen wat er op uw hart ligt, op uw schouders drukt
Elke twijfel, elke gemiste kans, elke niet gestelde vraag 
Wat ge in de loop der jaren allemaal hebt beloofd en geloofd 
En waar ge nu misschien spijt van hebt
Elke overwinning, elke nederlaag 
Kom hier, dat ik u draag 
Kom, kom hier   
Dat ik u draag

Merci Mich. Merci Raf. Merci Kommil Foo.

Reacties

  1. Rodeko3@hotmail.com11:28

    Dankjewel voor die positieve spiegel .Geniet van alles wat op je afkomt.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

244. Een warm weerzien

Afbeelding
28 JULI 2024 , onze eigenste D-DAY. We hebben er naar uitgekeken, alle in aanmerking komenden per e-mail gecontacteerd, Doodle-gewijs een afspraakmoment vastgelegd en dan beginnen aftellen naar onze vierde reünie.  Oudleerlingen van 'het college' in Essen, lichting '69. Na 1994, 2009 en 2019 nu dus 2024.  Afgelopen zondag is het dan zover, de dag waarvan ik weet dat ook die weer in het geheugen zal geprent blijven.  Een meer dan koesterenswaardige herinnering zal zijn.  En dat wordt het ook. Met zeven zijn we uiteindelijk. Slechts zeven, is dat alles hoor ik u denken. En ja, we hadden zelf ook op meer respons gerekend, but so be it. Na 55 jaren hebben we al lang geleerd tevreden te zijn met wie of wat er is. Het is  ook niet zomaar een gewoon zevental, neen: het zijn de eerste zeven op de alfabetische klassenlijst van rethorica 1969 . Dat kan geen toeval zijn: 7. Het magische en/of heilige getal dat ook staat voor de compleetheid, waarbij wel eens gezegd of geda...
Meer lezen

241. Om te koesteren

Afbeelding
  EN DAN DEZE... Was het vorige keer moeilijk om te kiezen dan staat er nu éne die er kop en nek boven uitstak en nog steeds steekt. "De Calle": mijne maat, mijnen buddy, mijne sparring- en trainingsmakker, mijne vriend door dik en dun. Het eerste jaar L.O. - lichamelijke opvoeding, we schrijven academiejaar 1969-1970, is het nog stillekes en doen we allebei op geheel eigen wijze ons best om de weg te vinden in de catacomben en studielokalen van het sportkot. In die tijd... ik herhaal: in die tijd stonden er voor eerste en tweede kanners wekelijks 40 lesuren (van 60 minuten) op het programma. Netjes verdeeld: 20 uren theoretische vakken en 20 uren sportpraktijk. Het was een hele aanpassing, ook voor 'sportmannen' als wij die dachten dat ze toch al goed bezig waren. We komen uit compleet verschillende sportdisciplines en zijn ook geen gouwgenoten. De afstand kon bij aanvang niet groter zijn. Zoals gezegd: wat samenwerking betreft een rustig jaar. Dat wordt het volgend...
Meer lezen

222. Er waren eens

Afbeelding
HIER GAAN WE dan. Wie heeft toen gedacht dat we het zover gingen schoppen? De kus van alles of niks moet ergens in november 1971 uitgewisseld zijn. Vastgelegd op de analoog gevoelige plaat door een toenmalige Sportkot medestudent. Ben hem later uit het oog verloren maar deze prachtige 30x40 foto op hard karton hebben wij er wel aan over gehouden. Merci Mick! Twee jaar later gingen we er dan helemaal voor. Zoals toen in onze katholieke leefgemeenschap de gewoonte was: eerst voor de wet en daarna voor de kerk. Vandaag 50 jaar geleden... "in de echt verbonden". Net als nu was het een zaterdag, en 's avonds tijd voor een feestje apart met collega's en ander jong geweld. Een week later volgde dezelfde afspraak en belofte voor het altaar. Voor altijd, in goede en in slechte dagen... Het lijkt erop dat we het nog gaan halen ook. The seventies... dan toch allebei in 't wit zeker? En nen jive om het avondfeest in te zetten. Man, man, man... euhh, vrouw: wat een herinnerin...
Meer lezen

261. Dagen van goed gevoel

Afbeelding
NU ENKEL WOORDEN , geen beeld(en). Mijn huidig contentement behoeft geen foto's of plaatjes om het u duidelijk te maken. Met gemak zou ik er de klassieke 'duizend woorden' aan kunnen wijden. Misschien worden het er minder, maar daar zal de tevredenheid niet onder lijden. Het zit 'em dus toch in de kleine dingen, het ene al iets belangrijker en spannender dan het andere. Maar allemaal genoeg om er mee of naartoe te leven. Zitten we wel eens in een negatieve flow dan hoeven we niet lang naar woorden te zoeken: "Als er iets mis of stuk gaat dan volgt er snel een ander, en soms nog meer..." Een ongeluk komt nooit alleen en dat zullen we laten horen. Maar ik ga deze keer over een opeenvolging van fijne en gelukkige momenten die mij voldoening geven, en dát wil ik u ook laten weten. Sommige waren gepland, andere kwamen er toevallig of uit noodzaak bij en dat alles op twee goedgevulde dagen. Het begint met de voorziene halfjaarlijkse cardio-controle. Deze keer mét in...
Meer lezen

260. De jarige en de zee

Afbeelding
DAT KOMT ERVAN. Denken dat je al de tijd van de wereld hebt en daarnaar plannen maken. Om van alles en nog wat te doen terwijl je weet dat datzelfde 'alles' zal moeten wijken en je na een week mag vaststellen dat de beoogde verwezenlijkingen op de schop kunnen maar dat je ondertussen wel enorm hebt genoten van wat op je pad kwam. Dat de prioriteit van de week boven alles stond omdat er een verjaardag kon gevierd worden en dat dit op vraag van de jarige aan zee zou gebeuren. "Vorige keer was ik echt nog een baby en daar weet ik nu niet veel meer van, dus zouden we nog een keertje terug kunnen gaan? Please?!" En dan doen we dat, omdat het kan en omdat wijzelf dat ook nog wel eens willen. We trekken naar Ouddorp, op Goeree-Overflakkee (klinkt al exotisch, toch?) in Nederland.  Terwijl 'de dames' ons logement onder de organiserende handen nemen trekken bompa en kleindochter er een eerste keer op uit om 'de zee' te zien. Een zalig moment als ze van bovenop...
Meer lezen

252. Als alles samenvalt

Afbeelding
DAN TOCH. EINDELIJK is het ervan gekomen. En hoe?! Toen ik jaren geleden De acht bergen  van Paolo Cognetti in handen kreeg is dat boek heel veel voor mij gaan betekenen. Het opende m'n ogen in donkere tijden en gaf me lucht om de ademloosheid te verdragen. Merci Bram, om mij die houvast toen toe te stoppen. Het werd de start voor een reeks leeservaringen in het werk van diezelfde Paolo die me telkens veel deugd hebben gedaan. Ademen en naar boven kijken. Het maakte mij weer een ander mens. En dan kwam de filmversie waarin  Felix van Groeningen en Charlotte Vandermeersch het beste van zichzelf hebben gegeven. Prijzen en complimenten alom, maar bij mij overheerste de schrik. Zou het geworden zijn wat bij andere verfilmingen van topboeken wel eens het geval is: een afknapper, een tegenvaller die de chemistry van verhaal en sfeer tijdens het lezen niet kan evenaren? Ruim twee jaar geleden trok La Pola naar de cinema, in gezelschap van 'ons klein'. Moeder en dochter Anke bel...
Meer lezen

246. Logeren bij De Droste 03.1

Afbeelding
ALS GOEIE DINGEN uit drie bestaan dan hoort deze er natuurlijk bij: Logeren bij De Droste . Inderdaad, onze derde keer in de '11A' bij Wemmie en Martin is ondertussen een feit. Voor ik aan het relaas van dit verblijf in Olst,Overijssel begin eerst even doorverbinden naar wat hieraan voorafging: 01.1 - 01.2   - 01.3  - 02.1 -  02.2  - 02.3 en de extra-editie met de 'mezen' . Voor wie het geheugen wat wil opfrissen volstaat een korte klik op een (of meerdere) van voorgaande fleurige hyperlinks om de daaraan gekoppelde verslagen van onze vorige escapades te herbekijken. Laat u gerust even gaan, neem er de tijd voor. Hoeft niet, het mag gewoon. Dat 'gewoon' zit al een hele tijd in mijn koppeke, al van lang voor we vertrokken. Als ik zelf al de foto's en wervelende verwoordingen van voorheen bekijk krijg ik de indruk dat alles al getoond en geschreven is en dat we zo'n superervaringen niet meer gaan overtreffen. Maar moet dat dan? Mag het niet gewoo...
Meer lezen

232. Regenwater

Afbeelding
NA DE BESOGNES van afgelopen weekend is het tijd om er eens tussenuit te knijpen. Geheel volgens plan zijn we nog een keer de grens overgestoken en vertoeven nu in Noord-Brabant (NL). Oostelbeers , echt niet het eind van de wereld maar toch...  Als naar ondertussen goede gewoonte is het  wederom een 'natuurhuisje' geworden en dus de formule die ons op het eigenwijze lijf geschreven lijkt. We rijden er op een uurtje heen, inclusief het tijdverlies bij een file wegens door wateroverlast veroorzaakte calamiteit én wat omrijden vlakbij het einddoel.  Afgesloten weg wegens wateroverlast. Er zou een belletje moeten rinkelen, maar we installeren ons zonder stress en genieten van onze eerste avond weg. Een lekker warm bad om de dag af te sluiten en een quasi perfecte nachtrust om de brug te maken naar dag één. We starten (niet te vroeg) met een gezapig rondje fietsen. La Pola heeft er de knooppunten op nageslagen en er zit een prachtig stuk bospad in... dat dus blijkbaar na enke...
Meer lezen

240. Teveel om op te noemen

Afbeelding
ALS MIJN VOORBIJE week de revue passeert blijkt het moeilijk om een selectie te maken. Er zijn zo van die periodes in een mensenleven: soms is het rustig tot super kalm, soms lijkt er niets het vermelden waard. Even soms, maar dan op andere momenten, lijkt het wel dat er zoveel om je heengaat en op je afkomt dat woorden schromelijk tekort schieten en dat er zelfs geen plaats is om alle impressies in beeld te brengen. In zo eentje zit ik nu, en dat gaat misschien nog wel even blijven duren. Ik gooi het gewoon allemaal op een hoopje. Allicht herkent u hier en daar iets op de prentjes hierboven. Er was de toevallige ontdekking van een mij eerder onbekend merk stroopwafels waar ik stante pede volledig gek op ben geworden. De MarKus-koeken, in combinatie met een gekaderd schilderwerk van mijn jongste kleindochter én daarbij twee Opendeurse Pito-eendjes. Dat als opwarmertje, om niet direct aan de overvolle tv-sport kijkkalender te beginnen. Ook al probeer ik het beperkt te houden, er is wel...
Meer lezen

266. Binnen en Buiten

Afbeelding
HIER ISSEM DAN : mijn laatst uitgeschreven tekstuele prutserij van het lopende jaar. Snel nog, want de tijd dringt. Er komen nog wel twee volle weken aan, maar daarin zitten als naar gewoonte de twaalf foto's waarvan ik denk dat ze mijn jaar kleurden. Elke dag één en telkens een even losse als ultra-korte bedenking erbij. Verder niks. Da's dus nog twee keer slapen, maar vandaag is het tijd voor 'nu'. Afgelopen week werd na wijs beraad en ampel overleg alsnog een kerstboom(pje) binnengebracht. Snelle, vlotte én vriendelijke aan huis bestelling. Waarvoor dank aan de 'patron' van Primavera . Eerst het sparretje wat op adem laten komen en dan tijd om 'hem' te versieren. Da's werk voor La Pola, met liefde en toewijding. Aanschouw het resultaat hierboven: mooi toch! Ik maak van de gelegenheid gebruik om mijn meest recente leeservaringen of plannen daartoe tegen die feestelijke achtergrond te posteren. Er liggen de ' Klokjes' van Mieke Thuys, inspi...
Meer lezen