062. Hoog tijd

HET WILDE MAAR niet lukken. Schrijven, het kwam er niet meer van. Geen druk denk ik dan, niks moet. Maar het is wel mijn uitlaatklep, hé. En met de winter voor de deur steken kleine en andere kwaaltjes makkelijker de kop op. Het vallen van 't blad kwam dit jaar later dan gewoonlijk en dus hoopt alles zich een beetje op. Beetje vastzitten, niet aan het schrijven geraken en dan wenkt de klaagmuur. Tussentijdse zelftesten blijven (gelukkig!) negatief, als dat al een goed teken kan zijn of tot enige troost mag leiden. Wel zijn er wat verkoudheidsverschijnselen, is er een schouder die niet goed meewil, een hoge rug die vastzit en de lage rug die ik met de nodige omzichtigheid gebruik en/of belast. Met het toedienen van de  volgende testosteron-blokker in het verschiet, een bijhorende bloedprik voor PSA-controle, een serie kiné-behandelingen voor de opspelende schouder, het ondertussen toch wat voorzichtiger omgaan met en doseren van de krachtoefeningen die het ouwe lijf in shape moeten houden... Maar aan klagen wil ik me niet wagen. Schrijf het maar van je af, jongen.

Schrijven over lezen dan? Gelukkig heb ik geen tekort aan boeken, en de goesting om die ter hand te nemen blijft ook. Zeker als ik dan weer op een onverwachte parel stuit. Eentje uit de verrassende recyclagereeks van kleindochter Joke. Die pikte er vijf uit bij de uitverkoop van hun lokale bibliotheek. Heb nu net nummer vier achter de kiezen. Meester! van Frank McCourt. Had ik nog nooit van gehoord, nog niks van gelezen. Wat een zalige vertelstijl. Spannend, maar niet op de klassieke manier. Geen thriller,  wel het verhaal van hoe hij schrijver werd. En een ode aan het lesgeven. Zijn passie. Wat aan het schrijven voorafging. Het leren lesgeven. Heel dikwijls herken ik dingen uit mijn eigen loopbaan als leraar. Hij Engels als moedertaal, ik L.O en sport als lichaamstaal. Het vak waarin speelt geen rol, de manier waarop je het podium bestijgt en je beleving overbrengt op je jeugdig publiek wel. Zalig om dat onder ogen te krijgen. Daarmee besefte ik dat het hoog tijd werd om me weer aan het schrijven te zetten. Als hij de school als lesgever verlaat roept nog iemand: Hé meneer McCourt, u zou een boek moeten schrijven! Zijn antwoord is hoofdstuk 18, het kortste wat ik ooit las: Ik zal het proberen. Wie weet: ik ook?