046. Schilderen

DAT HIJ WEER een snipperweek genomen heeft hoor ik u denken. Hier en daar zelfs luidop. Dat enkelen van jullie als naar gewoonte zitten te wachten op een nieuw bericht. Dat zoiets niet te dikwijls meer moet gebeuren, eigenlijk toch niet kan. Akkoord, ik pleit schuldig. Weet dat het deze keer helemaal aan mij lag: stond ik daar een weeklang het buitenhoutwerk te verven. Een klus waar tijd in kruipt, en aandacht, en toewijding. Afwassen en ontvetten, opschuren maar niet fanatiek, en daarna schilderen. Tientallen meters randjes langs de glasramen: constant gefocust. En niet alleen op die randjes, voor driekwart van de hele ververij bestijg ik de ladder. Van enkele treden tot meters hoog, tot aan 'La Corniche' zoals mijn vader altijd zei als de mensen op 't Molenheike vroegen waarheen de vakantie zou gaan. Klim- en klauterwerk om alle hoeken en kanten, bochten en bogen te bereiken. Nu er een '7' voorstaat gaat het precies toch iets minder vlot, of ben ik gewoon wat voorzichtiger geworden. Is ook niet fout zeker? Gelukkig is daar de 'LINITOP', decoratieve houtbescherming van topniveau: "Smeert als water, dekt als verf. Druipt niet." Al vele keren hét tovermiddel dat me telkens weer door de moeilijke momenten loodst, want die zijn er ooit geweest: tijdsdruk, wisselende weersomstandigheden, ontbrekende goesting. Maar kijk, deze keer niets van dat alles. Is het niet vandaag, dan morgen. Zelf de keuze gemaakt om het nu te doen en niet meer uit te stellen. Geluk met het weer: droog, standvastig, zonnig, maar niet echt bloedheet. En ik had er voorwaar goesting in. En dan blijft zelfs een zeventigjarige aan de slag, zelf aan den lijve ondervonden. Van de danige deugd en omdat ik het zo geleerd heb van mijn ouders heb ik alles nog een 'tweede couche' gegeven ook. Wel stramme kuiten, stijve knieën en pijnlijke enkels van het ladder-gedoe om van de schilderschouder en -pols nog maar te zwijgen. Dus zwijgen en niet klagen, en blij dat 'we' dit nog kunnen doen. Tussendoor een wandeling om de zinnen te verzetten, een paar keer extra op de fiets om boodschappen te doen en de knieen los te maken én... niet te vergeten: voor de afwisseling en tijdens de droogbeurten van het houtwerk de meest recente hobby: schilderen! Op doek, en niet zomaar. Mijn eigen snelle kladderwerk aan de kant geschoven en hét verjaardagscadeau van mijn kinderen onder handen genomen. "Painting by Numbers" - Schilderen op nummers. Veertig mini-verfpotjes, drie lilliputter-borsteltjes, een voorgetekend doek van 90 X 50 met  ontelbaar veel kleine en heel kleine genummerde compartimentjes. Een berg geduld, goed licht, een leesbril op de neus... En dan helemaal 'Zen' en rustig kleurtjes kiezen om die recente familiefoto op doek te krijgen. Het vordert niet, gaat traag vooruit, maar dat is goed. Kan geen kwaad, heb en neem de tijd ervoor. Zalig toch: schilderen. Binnen en buiten, en ja dan moet het bloggen even wijken. Mijn excuses daarvoor. Zal het dan ook goedmaken, met een snel vervolg. Niet te hard verschieten hoor, komt er dit weekend al aan. Beloofd. 





Reacties

Populaire posts van deze blog

244. Een warm weerzien

241. Om te koesteren

222. Er waren eens

261. Dagen van goed gevoel

260. De jarige en de zee

252. Als alles samenvalt

246. Logeren bij De Droste 03.1

232. Regenwater

240. Teveel om op te noemen

266. Binnen en Buiten