042. Afscheid

TWEE KEER UITZWAAIEN. Dat het geen echte verrassing was, niet de ene en ook niet de andere keer, mag blijken uit wat hier volgt. Na meer dan goede dienst hebben mijn 'wandelschoenen' het begeven. Een koppel casual boots die in de jaren 90 van de vorige eeuw wél nog in de mode waren. Van een onbestemd merk weliswaar, want echte Timberlands waren me te duur. Zeker voor wat er toen van mij en die shoes verwacht werd. Niks geen hoogstaande noch extreme wandel- of trekkingprestaties. Pas later, na de jaren van coaching en toen het lichaam niet meer aan marathonlopen toekwam, ging de interesse naar het wandelen. Maar dan wel door weer en wind, slijk en modder, sneeuw en ijs. Ze hebben het geweten, mijn goedzittende onderdanen. Want daar was het me vooral om te doen: ze waren absoluut niet waterbestendig, maar ze zaten me zo perfect. Wie het schoentje past, ... en dat deed ik dus, keer op keer en weer opnieuw: ze aantrekken. Zelfs als we ietwat meewarig bekeken werden door echte stappers, ik kreeg het niet over m'n hart om ze aan de kant te schuiven. Maar dan kwamen de zwakke punten toch aan de oppervlakte: een stiksel dat loste, een voering die scheurde - duct tape rules! - een gat in de buitenbekleding, de zool die voor afscheiding kiest... De ene na de andere druppel, de emmer raakte te vol. Tijd om afscheid te nemen dus. Met pijn in het hart. Merci voor de ruim 25(!!) jaar trouwe dienst, het ga jullie goed in de recyclage. 

Minder lang, maar minstens even indrukwekkend is de staat van dienst van mijn vertrouwde LUMIX DMC-ZF50, fototoestel uit 2007. De camera waar ik tot hiertoe het meeste plezier aan beleefd heb. Alle reizen en uitstappen heeft ie meegemaakt en steeds klaar om soms in benarde omstandigheden de moeilijkste beelden op te slaan. Voor zo'n simpele 'bridge' is het een verdomd krachtig toestel. Vooral de LEICA lens met een capaciteit van 35-420mm heeft mij veel plezier en fotografische genoegdoening bezorgd. Steeds leerde ik bij, leerde de DMC-ZF50 mij nog meer nieuwe trucjes. Ik lees en hoor dat zo'n toestel gemaakt is om 30.000 clicks te registreren tijdens het maken van even zoveel lichtdrukmalen. Deze LUMIX heeft nu 151-0503 op zijn teller staan, oftewel ruim over de 50.000 foto's gemaakt. Ondertussen was de rubber body grip gelost - losgeweekt door de liters zweet die erlangs gelopen zijn tijdens reizen in warme contreien. Eerdere herstelpogingen met secondenlijm hielden geen stand, tot... ook hier duct tape voor de oplossing zorgde. Stoer!! Er liggen sinds enige tijd vervangers klaar maar mijn eerste keuze bleef nog dikwijls naar de LUMIX gaan. Tot dat ene accidentje: door een of ander ongecontroleerd manoeuvre is een schakel-keuze-knop voor Macro- Auto- en/of Handmatige Focus afgebroken. Gedaan met precisie-werk, gedaan met correct scherpstellen. Ook hier einde verhaal. Ligt nog achteraan in de kast, misschien die sterke zoom nog eens... of toch ook maar de steek in het hart en een tweede keer afscheid nemen? Bye bye, en bedankt voor de jarenlange trouwe dienst.