HET IS OVER. De Spelen zitten erop, in Tokio werd vandaag 'de vlam' gedoofd. OS 2020 kregen hun beloop in de zomer van 2021. Corona rules! Deze aanhef is voor wie veel later dit blog nog eens zou lezen. Ter herinnering: "The show did go on." Met een jaar vertraging, zonder publiek en met de zoveelste corona-variant nog steeds in de lucht. Uw schrijvende dienaar was er niet helemaal bij deze keer, en er al helemaal niet gepassioneerd bij betrokken. Ik keek wel naar het wielrennen op de weg tijdens de openingsdag, wellicht een uitloper van m'n Tour-momenten. Toch een boon voor Wout Van Aert? Daarna zat ik maar heel af en toe voor het scherm. Hier kwam even verandering in toen de 3x3 Belgian Lions hun tornooi afhaspelden. Knappe prestatie, maar alweer bijna vergeten. Verder dan af en toe een stukje Belgian Cats kwam ik niet meer. Het was knap dat ze daar stonden, maar winnen van een verzwakt Australië en een ondermaats Puerto Rico is nu ook niet zo geweldig. Verliezen van China kon dan weer geen kwaad, maar dat kon niet gezegd worden van de kwartfinale tegen thuisland Japan die om zeer diverse redenen domweg uit handen werd gegeven. Parcours gelopen: 2 gewonnen, 2 verloren. Dat Japan daarna in de halve finale ruim de maat neemt van Frankrijk, kort voor het einde zelfs flirtte met 'een dertiger' maakt niet de rekening van de Cats. Inpakken, nog even wachten, ondertussen een gaffel in de livestream van E. Demarez en dan naar huis. Samen het vliegtuig op met onze hockey-mannen die wel goud wonnen in een memorabele finale, inclusief shoot-out mét een ultieme 'retake' tegen Australië. De ware 'gouden generatie'!!
Als de atletiek begint start(t)en voor mij de 'Spelen' pas echt, vroeger en nu. Nafi Thiam, goud in Rio, en ja ze doet het opnieuw. Moet toegeven dat ik er niet veel/niks van gezien heb. Wel een prachtig moment bij het hoogspringen: twee vrienden Tamberi en Barshim, Italiaan en Qatarees, eindigen ex-aequo met gelijk aantal pogingen gelukt-gemist-dezelfde hoogte. Ze hielpen elkaar eerder door de donkerste momenten van hun carrière. De beslissing ligt nu bij hen: het goud delen of een beslissende 'jump-off'. Zij kiezen voor het eerste en voor de vriendschap. Een heel speciaal moment. Het wereldrecord van Yulimar Rojas in het hinkstapspringen bij de vrouwen bracht me dan weer terug naar de vroege jaren '70 toen ikzelf bij regelmaat in drie keer zover mogelijk in de zandbak trachtte te landen. Memories, en chatten met m'n maat en Belgisch kampioen & recordhouder van toen: Luc -de Calle- Carlier. 15,67 meter: ben zelf nooit zover geraakt. Om de Spelen waardig af te sluiten ben ik afgelopen nacht 'wat langer' opgebleven om de marathon te volgen. Ook iets wat ik, zij het op een véél bescheidener niveau, ken uit ondervinding. Het werd een mooie koers, een afvallingsrace, met een fabelachtig einde. Achter de ongenaakbare Keniaan Kipchoge gingen twee Somalische vrienden voor zilver en brons. Nageeye, die nu voor Nederland loopt, spoorde zijn nu Belgische maat Abdi aan om mee te gaan in de laatste honderd meter. "Komaan Abdi, komaan, we pakken die plakken!!" Later in het interview: "Ik zag dat Abdi wat liep te dromen en riep hem om mee te komen, we konden het halen. We hebben het gehaald!" Brons voor Abdi, zilver voor Nageeye en goud voor de vriendschap! Voor mij het mooiste beeld van de Spelen. De sportzomer loopt op z'n eind, of komt er nog wat?
Reacties
Een reactie posten