024. Houtave en zo

DAT HEBBEN WE dan weer gehad. Natuurhuisje: een ideaal wapen in tijden van Corona. 'Escape' nummer 8 ligt achter ons. Valiesjes uitgepakt, wasjes gedaan, planten water gegeven, post en pakjes gecheckt. Terug thuis dus. En dat met een heel tevreden gevoel: dat we terug thuis zijn én dat het weer een fijn verblijf geweest is. Dat er wat te beleven viel kon u in de vorige post al lezen. De vier "home runners" zijn gisteren gearriveerd in thuisstad Londen: op The Mall, voor de poorten van Buckingham Palace. 500 km in 10 dagen. Will heeft noodgedwongen moeten afhaken, dringend medische zorgen en niet meer in staat om de laatse dag nog mee te lopen. Enkels... en als die er zo erg aan toe zijn als bij hem het geval is, dan kan je maar beter geen extra stap meer zetten. Jammer voor Will, maar evengoed "held" als zijn kompanen George, Tom en Hec. Het verhaal van hun tocht heeft me dag in dag uit beziggehouden. Aandacht en respect! 

Onze eigen bezigheden laten zich kort samenvatten: dagelijkse rondjes fietsen doorheen het Brugse Ommeland, met onder andere de nummers 20 - 39 - 52 - 58 - 72 - 77 - 32 - 52 - 28 - 23 - 9 - 93 - 40 - 50 - 68 - 48 - 30 - 56 - 86 - 81 - 11 en 14 op de fietsknooppuntenroute, het even dagelijkse genot van een houtgestookte saunabeurt in de barrel en bij regelmaat een wandeling onder zeer diverse maar steeds aangename omstandigheden. Het ging van matige wind en helderblauw met stralende zon tot windstil met boven het binnenland hoge nevelslierten die zich vanaf het strand en over zee dan weer ophoopten en een ondoorzichtig wattenschouwspel opleverden. Voor landrotten als wij "een specialleke". Dan is er een tijd omzeggens niks te zien, alleen maar mist. Op andere momenten in het leven gaan je plannen ongewild die richting 'in'. Deze keer reden wij er met plezier een ommetje voor. Richting De Haan. Om foto's te maken... en er hier één van te tonen. Zee (nog net niet) weg. 

Maar er was meer. Zo zijn we deze keer naar Tillegembos en het bijhorende kasteel getrokken en hebben verder ook een rondje Zevenkerken gewandeld.  Ondertussen goed bijgebabbeld. Nu eens niet naar een militair kerkhof, maar dat van de monniken en broeders van de Sint Andriesabdij.  Evengoed iets heel apart. Niks WO I of II, maar de vroege jaren zestig met de onafhankelijkheidsstrijd van 'de Congo' en omliggende. De gevolgen voor de Benedictijner missionarissen laten zich lezen in de rijen herdenkingsplaketten op de sobere begraafplaats. Bijzondere plek. 

De week is voorbij gevlogen. We gaan de vriendelijke uitbaters weer even moeten missen, net als de rustige kalmte van dit heerlijke dorpje. Maar geen paniek, sinds eind vorig jaar is er een extra zekerheid in ons leven geslopen. De vaste overtuiging dat we nog meerdere malen gaan terugkeren naar Houtave, het Patchworkatelier, Frederic en Sophie en hun Schwarznaser schapen. Deze derde keer was zeker een goede, maar er komen er nog. Naar Houtave en zo...