013. Toeval?

ALS IK MIJ aan het bloggen wil zetten zie ik 'en passant' een titel op de digitale Morgen-pagina. "Vanavond moet NASA-robot Perseverance op Mars landen." Wanneer? Over 10 minuten. Ben nog net op tijd. Toeval! De laatste fase voor de landing heten de 'zeven minuten van terreur' te zijn.  Spannend. Heb de link aangeklikt en gevolgd hoe het er in de controlekamer aan toe ging. Zoiets als de landing op de maan, maar nu niet in zwart-wit. En voorlopig nog zonder mensen. Maar dat komt, de namen zijn er al. Gegraveerd in een chip en mee in de cabine naar Mars. Dan denk ik aan Fien Leysen. Dezelfde Fien als in de vorige post. Ik denk aan "Wie we zijn", haar voorstelling uit 2019. En aan de passage over Paolo Bellutta, een Italiaanse NASA medewerker. Jarenlang elke dag op de uitkijk over de Marsvlakte. Hij vertelt dat hij na het stilvallen van de twee vorige robots de rode planeet heel erg gaat missen. En dat hij graag opnieuw mee wil werken aan de missie van 2020. Is hem dat gelukt? Was hij erbij, Fien? Heb heel TEKST #526  nu ook opnieuw gelezen. Op zoek naar identiteit. Voor de derde keer al. Schitterend werkje, al mis ik natuurlijk de videobeelden. Maar het proza van Fien leest als poëzie. Dat maakt veel goed. Bovendien zit ik op een mooie plek om naar mezelf op zoek te gaan, naar "Wie we zijn". 

Dat kleine boekje wurmde zich als vanzelf tussen een drietal dat mij de laatste weken gelijktijdig op zeer afwisselende wijze aan het lezen hield. Een tekenverhaal-versie, graphic novel, van Sapiens.  De evolutie van de mensheid volgens Yuval Harari, in vier thema-blokken. Speciaal, maar in dit geval een perfecte afwisseling met de andere twee. Machiavelli's Lef van Tinneke Beeckman is voor mij zware kost en vraagt opperste concentratie. Tenen lopen. Maar zeer de moeite waard, in kort opgedeelde hoofdstukken. Veel geleerd, vooral dat ik niet veel weet. Ook dat ik deze materie best in kleine hapjes verorber, met voor en na iets lichter verteerbaar. Het Zoutpad van Raynor Winn is zo'n boek. Wel zeer aangrijpend. Een bijzonder verhaal dat toch eenvoudig wegleest, als een lange wandeling in korte etappes. Het toeval wil dat al deze lectuur nauw met elkaar verbonden lijkt: het op zoek zijn bij Fien Leysen, het zoeken naar zin en oplossing van Raynor Winn, die de uitdaging aangaat zoals Machiavelli het zich voorstelt en dat alles samen vanuit onze ontwikkeling als Homo Sapiens. Hoe alles soms heel toevallig in een plooi valt.  Al was het maar in de lecturale plooi van een ouwe levensgenieter. Toeval?