010. Het poortje

EEN MENS DENKT. Denkt wel eens teveel dat hij niks om handen heeft. Denkt dan even snel dat hij zo weinig tijd overhoudt. Geen van beide klopt natuurlijk. En dat ik maar beter kan stoppen met denken. Denk ik dan bij mezelf. Het is de aandacht en de tijd die je aan elk van die dingen wil en kan of mag besteden. Dat het een week geweest is met veel neerslag bijvoorbeeld: kletsnatte modderpaden tijdens onze Polderwandelingen. Maar ook dat de temperaturen nu een duik nemen en dat we  ten tweede male dit nog jonge jaar in een winters landschap terecht komen. Helemaal het Jan De Wilde-gevoel. De eerste sneeuw. Het is nu wel de tweede, maar in de gegeven omstandigheden hoor je mij daarover niet klagen. Alles aan de kant "denk je dan" en klaar voor de wandeling. En dat lukt, zij het na enkele niet geplande maar met graagte gevoerde telefoongesprekken. Het gaat over meer dan sneeuw alleen in het leven. En daar wil, kan en mag ik -ook geheel onverwacht- tijd en aandacht aan besteden. Het Polderpoortje op de foto mag open, verschaft toegang of biedt bescherming al naargelang de behoeften van de passant en het moment van de dag. Zo ook mijn poortje. Omdat ik graag contacten onderhoud, en dat dit tijdens het voorbije jaar nog belangrijker was en tevens gevoeliger lag dan ooit. Als ik daarnaast beslis om nog eens op de hometrainer te sprin..., correctie: op de hometrainer te kruipen, dan doet ook dat deugd. Heb me zelfs gemeten met de crossers op het Oostendse strand. Jazeker, een hele week geleden al. En nog geen tijd gehad -of geen zin- om er iets over te melden. Ik had geen lekke band en heb me na een uur tevreden en licht vermoeid in een compleet relaxerend bad laten zakken. De smaak te pakken alsook de regelmaat: volgende rit met Vlasman.  Prachtige documentaire, een ontdekking. Het rijden ging vanzelf, veel makkelijker dan het dagelijks leven van de Gullegemse vlasmannen. En ik bleef rijden: dag drie met Wouter Deboot, Dwars door Amerika. Direct drie afleveringen op rij om mijn uur vol te krijgen. Meefietsen doorheen Kentucky, Wyoming, Illinois, Iowa.... Volledige serie te zien op vrt.nu 

O ja, dit nog: aan Tournée Minerale heb ik geen behoefte, ook geen problemen mee. Al ruim drie jaar leef ik alcoholvrij. En zeg nooit nooit, maar ik ga er wel vanuit dat dit ooit als een definitieve status op mijn sociaal profiel gaat terecht komen. Die uitdaging wil ik aangaan: men zegge het voort. En ook dat het poortje open mag...