003. R.I.P. Tyrone Travis

HET SEIZOEN '96-'97. Tyrone Travis, zo word je aangekondigd wanneer je arriveert bij basketbalclub Bell's Café Sint-Niklaas. Sterke speler, gouden ploegmaat, warm hart. Jij en Henk waren erbij toen tijdens een individuele training het bericht doorkwam dat mijn vriend en mentor Jef De Koster die nacht was verongelukt. Van toen af was er iets speciaals tussen ons. Voel het nog steeds als een eer dat ik jou en je ploegmaats heb mogen coachen. Een fidele bende. Maar de wetten en geplogenheden in de sport zorgen vaak voor snelle omwentelingen. De samenwerking hield niet zo heel lang stand en zowel coach als meerdere spelers werden aan de kant geschoven. Zo gaat dat nu eenmaal in het milieu van de 'team'-sporten. Over de jaren heen verlies je mekaar meestal uit het oog, zeker als je 'het wereldje' verlaat. Met ons verliep het anders. Want dit moet ik M. Zuckerberg wel meegeven: zijn vermaledijde FB zorgde ervoor dat we elkaar, ieder aan de andere kant van de oceaan, toch teruggevonden hebben. Messenger-chats deden de rest. Bij regelmaat hadden we contact, in goede en slechte tijden. Ieder op z'n beurt wel eens "putteke nacht" aan zijn kant van de grote plas. We beurden elkaar op als dat nodig was. Met tussenpozen, maar wel jaren aan een stuk. We gingen plannen maken. Op een dag na ben je 20 jaar jonger dan ik, en in 2021 ging het (misschien?!) gebeuren. Jij  zou overkomen van de States en we gingen samen onze 50ste en 70ste verjaardag vieren. Strak plan, niet dus. Een beroerte met complicaties. En daags nadien een hartaanval. Teveel, zelfs voor de "super-salto kid". Het is bij 49 gebleven. 

Hoe behoedzaam ik ook was met mijn wensen voor het nieuwe jaar, deze had ik niet zien aankomen.    R.I.P. "Big T."