055. In Memoriam Jef De Koster

HIJ WERD 52. 25 jaar geleden. En hij blijft sinds die verjaardag in 1996 voor altijd 52. Ook al zou hij nu 77 geworden zijn. Niet dus. Mijn grote voorbeeld, leraar, mentor, vriend, kameraad, broer... Herinneringen aan "dé" Jef blijven tussentijds de revue passeren. Daarbij spelen de regelmatige bijeenkomsten van de naar hem genaamde "Bende vàn..." een belangrijke rol. Corona strooit ook hier roet in het eten maar kan de eenheid niet breken. Hoe zou hij deze tijden trouwens beoordelen en doorleven? Internet heeft dan toch zijn goede kanten: we gedenken online. Het bindmiddel is "basketbal" en bij nader inzicht ligt een belangrijke basis voor ons netwerk in de Leuvense Basketkampen. Daarom als achtergrond een bescheiden selectie uit het fotobestand van toen. Hoe vriendschappen gekneed werden. Grappen en grollen, samen door een muur, voor elkaar door het vuur. En Jef met een mijmerende, to-the-point relativerend minzame blik... Dank voor "zijn" foto, Iris.



Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

244. Een warm weerzien

Afbeelding
28 JULI 2024 , onze eigenste D-DAY. We hebben er naar uitgekeken, alle in aanmerking komenden per e-mail gecontacteerd, Doodle-gewijs een afspraakmoment vastgelegd en dan beginnen aftellen naar onze vierde reünie.  Oudleerlingen van 'het college' in Essen, lichting '69. Na 1994, 2009 en 2019 nu dus 2024.  Afgelopen zondag is het dan zover, de dag waarvan ik weet dat ook die weer in het geheugen zal geprent blijven.  Een meer dan koesterenswaardige herinnering zal zijn.  En dat wordt het ook. Met zeven zijn we uiteindelijk. Slechts zeven, is dat alles hoor ik u denken. En ja, we hadden zelf ook op meer respons gerekend, but so be it. Na 55 jaren hebben we al lang geleerd tevreden te zijn met wie of wat er is. Het is  ook niet zomaar een gewoon zevental, neen: het zijn de eerste zeven op de alfabetische klassenlijst van rethorica 1969 . Dat kan geen toeval zijn: 7. Het magische en/of heilige getal dat ook staat voor de compleetheid, waarbij wel eens gezegd of gedacht wordt da
Meer lezen

241. Om te koesteren

Afbeelding
  EN DAN DEZE... Was het vorige keer moeilijk om te kiezen dan staat er nu éne die er kop en nek boven uitstak en nog steeds steekt. "De Calle": mijne maat, mijnen buddy, mijne sparring- en trainingsmakker, mijne vriend door dik en dun. Het eerste jaar L.O. - lichamelijke opvoeding, we schrijven academiejaar 1969-1970, is het nog stillekes en doen we allebei op geheel eigen wijze ons best om de weg te vinden in de catacomben en studielokalen van het sportkot. In die tijd... ik herhaal: in die tijd stonden er voor eerste en tweede kanners wekelijks 40 lesuren (van 60 minuten) op het programma. Netjes verdeeld: 20 uren theoretische vakken en 20 uren sportpraktijk. Het was een hele aanpassing, ook voor 'sportmannen' als wij die dachten dat ze toch al goed bezig waren. We komen uit compleet verschillende sportdisciplines en zijn ook geen gouwgenoten. De afstand kon bij aanvang niet groter zijn. Zoals gezegd: wat samenwerking betreft een rustig jaar. Dat wordt het volgend
Meer lezen

222. Er waren eens

Afbeelding
HIER GAAN WE dan. Wie heeft toen gedacht dat we het zover gingen schoppen? De kus van alles of niks moet ergens in november 1971 uitgewisseld zijn. Vastgelegd op de analoog gevoelige plaat door een toenmalige Sportkot medestudent. Ben hem later uit het oog verloren maar deze prachtige 30x40 foto op hard karton hebben wij er wel aan over gehouden. Merci Mick! Twee jaar later gingen we er dan helemaal voor. Zoals toen in onze katholieke leefgemeenschap de gewoonte was: eerst voor de wet en daarna voor de kerk. Vandaag 50 jaar geleden... "in de echt verbonden". Net als nu was het een zaterdag, en 's avonds tijd voor een feestje apart met collega's en ander jong geweld. Een week later volgde dezelfde afspraak en belofte voor het altaar. Voor altijd, in goede en in slechte dagen... Het lijkt erop dat we het nog gaan halen ook. The seventies... dan toch allebei in 't wit zeker? En nen jive om het avondfeest in te zetten. Man, man, man... euhh, vrouw: wat een herinnerin
Meer lezen

252. Als alles samenvalt

Afbeelding
DAN TOCH. EINDELIJK is het ervan gekomen. En hoe?! Toen ik jaren geleden De acht bergen  van Paolo Cognetti in handen kreeg is dat boek heel veel voor mij gaan betekenen. Het opende m'n ogen in donkere tijden en gaf me lucht om de ademloosheid te verdragen. Merci Bram, om mij die houvast toen toe te stoppen. Het werd de start voor een reeks leeservaringen in het werk van diezelfde Paolo die me telkens veel deugd hebben gedaan. Ademen en naar boven kijken. Het maakte mij weer een ander mens. En dan kwam de filmversie waarin  Felix van Groeningen en Charlotte Vandermeersch het beste van zichzelf hebben gegeven. Prijzen en complimenten alom, maar bij mij overheerste de schrik. Zou het geworden zijn wat bij andere verfilmingen van topboeken wel eens het geval is: een afknapper, een tegenvaller die de chemistry van verhaal en sfeer tijdens het lezen niet kan evenaren? Ruim twee jaar geleden trok La Pola naar de cinema, in gezelschap van 'ons klein'. Moeder en dochter Anke bel
Meer lezen

232. Regenwater

Afbeelding
NA DE BESOGNES van afgelopen weekend is het tijd om er eens tussenuit te knijpen. Geheel volgens plan zijn we nog een keer de grens overgestoken en vertoeven nu in Noord-Brabant (NL). Oostelbeers , echt niet het eind van de wereld maar toch...  Als naar ondertussen goede gewoonte is het  wederom een 'natuurhuisje' geworden en dus de formule die ons op het eigenwijze lijf geschreven lijkt. We rijden er op een uurtje heen, inclusief het tijdverlies bij een file wegens door wateroverlast veroorzaakte calamiteit én wat omrijden vlakbij het einddoel.  Afgesloten weg wegens wateroverlast. Er zou een belletje moeten rinkelen, maar we installeren ons zonder stress en genieten van onze eerste avond weg. Een lekker warm bad om de dag af te sluiten en een quasi perfecte nachtrust om de brug te maken naar dag één. We starten (niet te vroeg) met een gezapig rondje fietsen. La Pola heeft er de knooppunten op nageslagen en er zit een prachtig stuk bospad in... dat dus blijkbaar na enkele hon
Meer lezen

193. Weinig tot NiX omhande(n)...

Afbeelding
HET MAG DUIDELIJK zijn: de blogsels kosten mij de laatste tijd meer moeite dan voorheen. Ik tikte bijna "dan ooit", maar dat zou de objectieve waarheid dan weer geweld aandoen. Toch kan ik er niet omheen dat het de laatste maanden maar een mager beestje is bij MPSB. Aan de meetbare drukte kan het niet liggen dacht ik. De kletsnatte weken, die bij ons dan nog meevielen in vergelijking met wat -ik zeg maar iets- de Westhoekers te verduren kregen, hebben er immers voor gezorgd dat de activiteitenkalender er maar dunnekes bijstond. Het waren stille tijden en als het niet echt moest, en wat moet er hier wél echt, dan kwamen we de deur niet uit. Af en toe iets droger, tussendoor een waterzonnetje... dat kon ons dan wel weer naar buiten lokken voor een wandeling in onze polder. Maar verder niX om over naar huis en ook niet in deze blog te schrijven. Of het moest zijn dat mijn medisch rapport deze leemte kan opvullen? Bij de half-jaarlijkse cardiocontrole/-test kreeg ik goede punten
Meer lezen

240. Teveel om op te noemen

Afbeelding
ALS MIJN VOORBIJE week de revue passeert blijkt het moeilijk om een selectie te maken. Er zijn zo van die periodes in een mensenleven: soms is het rustig tot super kalm, soms lijkt er niets het vermelden waard. Even soms, maar dan op andere momenten, lijkt het wel dat er zoveel om je heengaat en op je afkomt dat woorden schromelijk tekort schieten en dat er zelfs geen plaats is om alle impressies in beeld te brengen. In zo eentje zit ik nu, en dat gaat misschien nog wel even blijven duren. Ik gooi het gewoon allemaal op een hoopje. Allicht herkent u hier en daar iets op de prentjes hierboven. Er was de toevallige ontdekking van een mij eerder onbekend merk stroopwafels waar ik stante pede volledig gek op ben geworden. De MarKus-koeken, in combinatie met een gekaderd schilderwerk van mijn jongste kleindochter én daarbij twee Opendeurse Pito-eendjes. Dat als opwarmertje, om niet direct aan de overvolle tv-sport kijkkalender te beginnen. Ook al probeer ik het beperkt te houden, er is wel
Meer lezen

246. Logeren bij De Droste 03.1

Afbeelding
ALS GOEIE DINGEN uit drie bestaan dan hoort deze er natuurlijk bij: Logeren bij De Droste . Inderdaad, onze derde keer in de '11A' bij Wemmie en Martin is ondertussen een feit. Voor ik aan het relaas van dit verblijf in Olst,Overijssel begin eerst even doorverbinden naar wat hieraan voorafging: 01.1 - 01.2   - 01.3  - 02.1 -  02.2  - 02.3 en de extra-editie met de 'mezen' . Voor wie het geheugen wat wil opfrissen volstaat een korte klik op een (of meerdere) van voorgaande fleurige hyperlinks om de daaraan gekoppelde verslagen van onze vorige escapades te herbekijken. Laat u gerust even gaan, neem er de tijd voor. Hoeft niet, het mag gewoon. Dat 'gewoon' zit al een hele tijd in mijn koppeke, al van lang voor we vertrokken. Als ik zelf al de foto's en wervelende verwoordingen van voorheen bekijk krijg ik de indruk dat alles al getoond en geschreven is en dat we zo'n superervaringen niet meer gaan overtreffen. Maar moet dat dan? Mag het niet gewoo
Meer lezen

208. En nu...?

Afbeelding
ZONDER HET GOED te beseffen ligt de eerste week van dit nieuwe jaar weer achter me. Het overkomt me wel meer dat de tijd lijkt te vliegen maar deze keer is het echt in een razendsnelle 1-2-3 gegaan. Kan dat aan het vuurwerk liggen, waarmee het jaar in de gietende regen op gang geschoten werd? Weg eerste week die zo keurig begon met een 'eerste' op maandag: eerste van de week altijd, van de maand regelmatig en van het jaar soms. Dat hebben we dus nu gehad. Het jaar is proper begonnen en we krijgen er nog een extra 366ste dag gratis bij. 2024: schrikkeljaar, schrikkelijk jaar... Hopelijk wordt het ondanks de penibele vooruitzichten geen ver-schrikkelijk jaar. Tenzij het 'verschrikkelijk goed' wordt, daar zou ik me dan weer heel goed in kunnen vinden. Om te beginnen houd ik het bij tradities en gewoontes: na de nieuwjaarswensen die we al op enkele familiefeestjes hebben uitgewisseld komen hier in een tweede bijdrage na de jaarwende meestal de drie koningen aan bod. Et vo
Meer lezen

239. Heftige verhalen

Afbeelding
EEN DONKERE FOTO om een duister verhaal in beeld te brengen. Helemaal geen nieuwe, want deze  Jeroen Brouwers werd voor het eerst gepubliceerd eind 2014. Het hout heeft me erg aangegrepen en is een boek dat ik vast niet iedereen kan aanraden. Heb het zelf trouwens in handen gekregen met de melding "Misschien kunt gij het lezen, ge moogt het hebben. Voor mij was het te heftig..." En dan ben ik eraan begonnen. Een katholiek jongensinternaat, Nederlands Limburg vlakbij de Duitse grens,  jaren '50 vorige eeuw. De  eerste Nederlandse roman over jeugdmisbruik in de katholieke kerk. De paters, het  internaat, de leerlingen , de herkenbaarheid. Behoorde zelf tot een kleine minderheid externen in een gelijkaardig Belgisch college, vlakbij de Nederlandse grens, één decennium later. Kan er me heel wat bij voorstellen, hoewel de 'finesses' van het internaat mij bespaard bleven. Maar herkenbaar is het zeker en daarom ook zo pakkend. Sommige reacties geven aan dat het Brouwe
Meer lezen