084. 't Is 't één en 't andere

EN DAN KOMT vriend Julien op de proppen. Met een electronische brief in mijn geïnformatiseerde postbus. Putteke nacht verstuurd, in de vroege ochtend gelezen. Uitzonderlijk vroeg. Vanuit het verre Veurne werpt hij allicht bij tussenpozen een blik op mijn blogistieke prutserijen. Doet hij dat dan net vóór het slapengaan? Rust... roest? Laat u niet verrassen: 't is niet hij die op de foto staat. Hij is geen look-a-like van zijn zingende gouwgenoot hiernaast. De kersvers 82-jarige Willem Vermandere. Wel heeft Julien de Westvlaamse bard in kwestie terug onder mijn aandacht gebracht. In de vroege jaren '70 was ik al fan. Had het West-Vlaams leren kennen en liefhebben tijdens mijn eerste sportkotjaren in Leuven. Luc DB, Swa M, Jan DM en nog een paar kornuiten zetten mij op het spoor: Westvlaamse filologie. Ne mens moet zijn talen kennen, niet? Zodoende begon ik de liedjes van die baardige kleinkunstenaar uit de Westhoek te verstaan, én het komt nog altijd goed van pas bij onze natuurhuis escapades in Houtave en Houtem. Maar goed, terug naar de kern van mijn pleidooi: Willem Vermandere. De alles-doener, alles-probeerder, allesdurvende alleskunner. Zanger, muzikant, schrijver, dichter, schilder, beeldhouwer, voordrachtskunstenaar... Van alle bio-markten thuis. Julien heeft dat goed gezien: na Bram en Jacques was het tijd voor Willem. Mooi verlengstuk. Wel andere muziek, andere présence, andere toonaarden, zelfs de teksten sporen niet steeds met de voorgaanden. Maar ook hij brengt me terug naar m'n jonge jaren, the six- & seventies. Een baardig type dat de kleinkunstpodia op geheel eigen wijze kwam bezetten. En hij is dat blijven doen. Later voor mij een tijdje uit de picture, maar omtrent de laatste eeuwwisseling kwam hij terug in beeld. Dan weer een poos verdwenen tot nu Julien. Op het juiste moment denk ik. Geniet van de muziek en de teksten. Het vlotte en ruime aanbod van Spotify helpt me daar natuurlijk bij. Zou het tussentijds wel en niet iets met periodieke onthouding 'uit de tijd van toen' te maken hebben? Of was het een of andere vorm van saturatie die mij destijds op de nek viel?  Andere muzikale interesses?  Feit is dat ik me nu weer helemaal verlies in Vermandere's keelgeluiden. De Blanche van toen in een nieuw jasje, Laat mie maar lopen, de Patatten, de Bange blanke man, Bric à brac, Duizend soldaten, Altijd iemands vader, altijd iemands kind... Nog straffer misschien zijn instrumentaal nostalgische bevliegingen: Morgen in de moeren, Met trage tred, Sneeuwland, Kristiensand, Knuffelke tot en met Schuiferlingske... Word ik week van. Dan toch de reden waarom ik mij tot de Westhoek aangetrokken voel? Moet ik zeker ook eens naar Lauwe gaan, waar Willem in 1940 aankwam met de Leieboot. Daar komen de kinderen dus niet uit de bloemkool, maar met de Leieboot. Check. 

Willem Vermandere: de Westhoek, den Oorlog, de kerkhoven, leven en dood, hét leven. In geschreven en gezongen teksten, in etsen en schilderijen, in beeldhouw- en houtsnijwerken, in boeken en optredens. Onbegonnen werk om daar íets uit te kiezen, of toch: dan gaat deze oude nostalgicus voor weemoed en Willem's woorden in Die laatste dag.

't Is 't één en 't ander, hé Julien !?

Merci !!