027. Oud zot

MEESTAL IS HET sterker dan mezelf. Eens beslist om een boek te lezen is de kans groot dat het ook gebeurt. En als ik er dan daadwerkelijk aan begin is het zo goed als zeker dat het ook wordt uitgelezen. Weg leggen en ermee kappen komt hoogst zelden voor. Doorbijten, karakter tonen, ook in het lezen. Dan moet ik vooraf maar beter bezinnen of ik het schrijfsel kan of mag tot mij nemen. En of ik dat zelf nù wel wil. Een oud verhaal, neem nu De Mandarijnen van Simone de Beauvoir. Uitgegeven in 1954, vertaling naar het Nederlands klaar in 1963. Hier ligt voor mij een uitgave uit 1974. In die tijd was ik lid van de toen nog goed draaiende ECI-boekenclub. Dit  was een van m'n kwartaalaankopen. Mét korting. 'Iets' van De Beauvoir. Een klassieker. Wist ik veel wat ik in handen kreeg. Wat ik me wel herinner is dat mijn eerste poging tot lezen niet is gelukt. Toch bleef het boek ergens in huis, later in het tuinhuis rondslingeren. Daar vond ik het vorig jaar terug, bij een oprommelbeurt om de eerste Corona-tijden door te komen. Paar maanden geleden opgepikt en terug in huis genomen, van de ene naar de andere boekenplank. De bladwijzer zat tussen pagina's 160 en 161.  Uiteindelijk beslist om terug van nul te beginnen. Wat een uitdaging. De "Nederlandse" jaren '70-vertaling speelde mij wel degelijk parten. Maar koppig volgehouden, en weer content van m'n inspanning. Vooral achteraf, de voldoening. Hoewel... enkele recensies en leesverslagen die ik nog las laten mij vermoeden dat vandaag de dag dit verhaal ook in 300 in plaats van 618 bladzijden kan verteld worden, en dat het hedendaagse taalgebruik mij beter zou liggen. En toch, en toch... kon ik er niet aan weerstaan. Een restje nostalgie, of toch een opflakkering van het oud zot..?!!