020. (N)ooit Genoeg?

DE WEERGODEN BLAZEN warm en koud. Letterlijk en figuurlijk. Temperaturen schieten binnen de kortste keren in hoge mate op en af. De zon is en blijft veelal aanwezig en op wind is het nog even wachten. Maar die komt er wel, geen paniek. We hebben dus enkele vroegzomerse dagen achter de rug en profiteren ervan als het kan. Die warmte heeft nogal wat mensen op 'overdrive' doen schakelen: en masse naar de kust, noodplan voor de treinen, bossen en parken overbevolkt. Het moest er dan ook van komen: een 1 april-grap nep-evenement als Corona-contestatie met een heel wrange nasmaak. Ter Kamerenbos. Blijkbaar toch te moeilijk om in de hele protestbeweging enige respect voor de medemens in te bouwen en rekening te houden met de volksgezondheid. Mei '68 was op sommige plaatsen en punten allicht nog harder en extremer, maar er  heerste toen geen pandemie en er was dus ook geen gevaar in die richting. Het is nu net even anders. 

Tijd om terug te vallen op de boeken. Misschien een vlucht vooruit, om afstand te houden van de conflicten. Voel er mij sowieso veiliger bij. Hoewel de keuze niet altijd even geruststellend is. Heb net een Trump-werk achter de rug. Teveel en nooit genoeg  van Mary L. Trump, nicht van. Had het al ver voor de nieuwjaarsperiode voor mezelf aangekocht. Niet als cadeau, was gewoon erg benieuwd naar wat Mary L. te vertellen had over haar familie en oom Donald in het bijzonder. Dat het volle drie maanden niet van de boekenplank kwam had zo zijn redenen. Ik keek met de nodige afkeer naar wat er gaande was in de States. Laat voor het gemak en de nuchtere eerlijkheid dat 'United' maar achterwege.  Nog erger waar de president zelf toen mee bezig was. Dus bleef het aan de kant liggen, schoof telkens een plaats achteruit. Tot ik uiteindelijk nieuwsgierig genoeg was geworden en nu wel eens wilde weten waar die strapatsen van der Donald hun oorsprong gevonden hebben. Een ontluisterend verhaal over een totaal ontwrichte familie. Wat daar allemaal - al dan niet om het grote geld - gebeurde is gewoon waanzinnig. Een zeer gedetailleerd en chronologisch verslag. Heb mij meermaals moeten herpakken, maar mijn koppigheid getrouw heb ik het boek helemaal uitgelezen. In de epiloog krijgen we het meest actuele beeld van Trump's gevoelloze wreedaardigheid voorgeschoteld. En dat het blijkbaar niet anders kon dan deze weg uitgaan. Dat zo iemand als president van een 'vrije' natie wordt verkozen? Content dat het achter de rug is: zijn presidentschap (gelukkig!) en ook een beetje het boek. Ik had van beiden genoeg.

Klaar voor een nieuwe uitdaging. Het herlezen van De Mandarijnen van Simone de Beauvoir. Lang geleden. Geschreven en gelezen. Heb ik het toen helemaal uitgelezen? Eerste hoofdstuk roept wel al herinneringen op. Een heel andere sfeer ook. Heeft me te pakken en boeit me wel. Krijg ik er dan (n)ooit genoeg van?