218. Goed gevuld

DE VOORBIJE WEEK was  weer meer dan gevuld. Met bezigheden en bekommernissen. Laat me met de eerste beginnen en de tweede nu eens voor mezelf houden. Of reserveren voor een gesprek 'één op één'? Bij tussentijden gewoon bezig zijn met plezante en interessante dingen, meer moet dat voor deze op rustgestelde niet zijn. Eigen goesting en daarbij af en toe ingaan op een fijne tip. Dat begon op het leesvlak met een 'stukje' geschiedenis van Antwerpen. Het is inderdaad bij een mini-hap gebleven: Het verhaal van Antwerpen wordt momenteel slechts met mondTjesmaat geconsummeerd. De verteltaal die buurman Axl P. onze Antwerpse burgervader ontlokt in de ATV-serie over 't Stad is vele malen beter te pruimen dan wat B. De Wever & J. Vermant op ons loslaten in deze turf. Dus in behapbare  porties verdelen en later wellicht/misschien nog eens heroppikken. Ter afwisseling de fiets op, indoor welteverstaan, ik bedoel de hometrainer. Een prima tip gekregen van college-maat en rethorica '69-makker Herman: The Capture. Series (ondertussen al I en II) waarvoor ik eerder geen aandacht had en ook geen tijd aan spendeerde, maar nu de hint mij uit zeer respectabele hoek kwam toegewaaid heb ik er mij geheel toegewijd doorheen gefietst. Gelukkig toeval: twee afleveringen zorgen ervoor dat ik telkens een mooi anderhalf uur kan pedaleren. En de tijd vliegt voorbij. Een zeer boeiend, bij wijlen beangstigend en vooral intrigerend verhaal. Centraal staat het gebruik van camerabeelden in politieonderzoek, werk van geheime diensten en terreurbestrijding. Vooral het (mogelijk) misbruik komt aan de orde. Zoals ik eerder van slimme mensen al vernam weegt in berichtgeving datgene wat niet getoond of gezegd wordt vaak zwaarder dan het 'nieuws' zelf. De bewerking van camerabeelden, in hun terminologie 'correction', lijkt onwaarschijnlijk. Fictie, realiteit of 'faction'? Voor wie het nog niet gezien heeft en geen last heeft van concentratiestoornissen... misschien toch wel een 'aanrader'!? Als kers op de artificiële taart hebben we er de AI - kunstmatige intelligentie - voorstelling van Lieven Scheire achteraan geplakt. Sommige dingen wist ik al, van andere had ik een vermoeden, en voor de rest heb ik er met open mondT naar zitten luisteren en kijken. Onder den Toren in Mechelen, een speciale plek waar die avond verleden en toekomst razendsnel en op een waanzinnige manier aan mekaar gekoppeld werden. Knap gedaan, heer Scheire. Bijna logisch dat al die voorstellingen lopen voor uitverkochte zalen. Nu ik het over verleden heb: een kleine 20 jaar terug las ik Zadelpijn en ander damesleed van Liza van Sambeek. Speciaal én vlot leesbaar verhaal een zeven Hollandse madammen die op fietsvakantie gaan in Frankrijk. Het is de hele tijd in de boekenkast blijven staan tot nu: met de goesting om dingen te herlezen... heb ik bij deze lezing wat minder gelet op waar en hoe ze fietsen en ben ik me meer gaan verdiepen in hun persoonlijke levensperikelen. Misschien wat veel bij mekaar geharkt, maar boeiend en ontspannend. Goeie afwisseling. Het heeft me de weg gewezen naar een ander 'herleesbare': Ventoux, waar dan weer mannen een rondje gaan fietsen in de buurt van... de Ventoux, inderdaad. Deze moest even wachten omdat La Pola me verraste na haar laatste bibliotheekbezoek.  Mijn moeders strijd van Murat Isik bracht ze mee en met "Misschien is dit ook wel iets voor jou..." legde ze het aan mijn kant van de salontafel. Eerder las ik van hem 'Wees onzichtbaar' wat erg in de smaak viel. Nu dus het emancipatieverhaal van zijn moeder dat vele decennia overspant en hij optekende middels herhaalde gesprekken met haar. Een hard maar tegelijk zeer menselijk relaas over hoe zij standhield in een vergeten uithoek van Oost-Turkije, later in Izmir de strijd moest voortzetten en tenslotte na migratie en gezinshereniging nog altijd op de toppen van haar tenen moest leven tot ze uiteindelijk haar onafhankelijkheid kon bereiken. Zeer boeiend en aangrijpend verhaal. Het was een meer dan gevulde week...