120. Keuzestress

KEUZE TE OVER om het 'over' iets te hebben vandaag. Ga stilaan mijn selectieprocedure moeten bijschaven: het is een pak eenvoudiger om het in een aflevering iets uitgebreider over één ding te hebben dan bij een fotocollage ook nog een gecombineerde tekstbijdrage uit de mouw te schudden. Maar dan wordt het dus kiezen met het daaraan onvermijdelijk verbonden 'verliezen'. Toch zal het ervan moeten komen/moeten van komen... kiezen! Deze keer kon het bijna niet anders: zoveel te doen, zoveel omhanden, niks willen missen, alles willen vertellen. Ga ik daarmee in de fout? Meer dan waarschijnlijk, en toch doe ik het (nog minstens één keer). Mijn excuses daarvoor met de achterliggende verzachtende omstandigheid van een post-Covid19 periode en daarmee gerelateerde cardiale turbulenties waardoor ik hopelijk op enig mededogen van mijn lezers en volgers mag rekenen. En dan nu in min of meer chronologische volgorde...

Aangezien het herstel zijn tijd krijgt, een aantal tuinklussen voorlopig achter de rug zijn, er na wat zo dadelijk beschreven gaat worden hopelijk/waarschijnlijk een kalme periode volgt... heb ik in overweging genomen om me nog eens aan een schilderijtje te wagen. Het idee hangt al lang in m'n achterhoofd. Goesting genoeg, nu nog de juiste inspiratie opdoen. Misschien komen er beelden en kleuren opzetten uit Marc Sax' De pijn van de stilte. Zijn tweede roman waarvan we deze zomer de boekvoorstelling bijwoonden. Speciaal werk waarin verschillende verhaallijnen elkaar opvolgen en kruisen en uiteindelijk in een ongelooflijk einde uitmonden. Of nog net niet? Soms dacht ik er het magisch realisme van Hubert Lampo in te vinden. Het zusje van Joachim Stiller? De focus moet blijven, net als het leesritme. Maar o, wat heb ik ervan genoten. Wil ook zijn eerste nog in handen krijgen: De Pendule. Blijven schrijven Marc.

Er was ook tijd voor een 'try-out' van Missie 2022 door Hetty Helsmoortel. Na Missie 2021 opnieuw een heldere, humoristische en hoopvolle analyse van wat de wetenschap zoal te bieden had en heeft in het lopende jaar. De ideale manier om met verwondering naar het afgelopen jaar te kijken. Uitermate boeiend!

Waar ik het vorige keer nog over 'rooie Remco' had mag vandaag heel terecht de slogan "Rainbow Remco Ruulzz!!" boven gehaald worden. Wat een kanjer zeg! Geen minuut live gezien, wel een korte samenvatting en enkele interviews. Zegt genoeg, en bovendien: ik heb die nacht prima geslapen. Veel beter dan Mathieu VdP. Geen kloppende tieners aan m'n voordeur. Uitgerust moest ik zijn, want diezelfde dag was er 's namiddags een reünie van de Salamancabende. De liefste vriendengroep van het noordelijk halfrond, en dat is niet gelogen. Zij die bij regelmaat mee gingen supporteren voor 'ons klein' toen die in Salamanca, en later ook in Krakau de pannen van het dak speelde. Na haar basketpensioen bleef de 'bende'  bestaan middels samenkomsten en activiteiten, maar na de Corona-jaren moest de draad wel weer opgepikt worden. Deze keer een mooi uitgetekende grafitti-wandeling in Merksem. Merci Rudiman. Met een knappe en zeer betekenisvolle groepsfoto (Merci Ilse-ke!!) waarvoor heer Polo wegens sanitair-logistieke problemen moest passen. Er werd een oplossing gevonden en tegen te tijd dat iedereen de beentjes onder tafel schoof in den Distelhoek kon ik de groep opnieuw vervoegen. Terug op m'n plooi gekomen en genoten. Merci 'Bende'!!

En plots is er weer vanalles te doen. Zou bijna de reünie in weekendvorm met de Bende van Jef vergeten, het heerlijke ossobucco-maal thuis met ons gezin en Wout's gastmama Erin op bezoek, de geplande cardiocontrole met voor Pola en Pola allebei een 'groene kaart'. Geschikt voor de dienst, het beleven en het genieten. Diezelfde avond nog een BBQ met de Pitoplussers, de gepensioneerde oud-collega's waarmee ik samen ons 'instituut' in Stabroek overeind mocht houden. Met toch een aparte kanttekening:  nu de originele crew die het hele concept opstartte en gaande hield een stapje heeft terug gezet was er geen vorige generatie meer aanwezig op de Ponderosa... en staan 'wij' op de eerste rij. Het voelt raar om niet meer met 'de oudjes' te kunnen praten en alsof wij meteen die rol mochten overnemen: de een na de ander kwam 'een klapke' doen en vragen hoe het ermee ging. Heel tof en plezant, wordt zeer gewaardeerd en hopelijk blijven we nog een tijdje meedraaien met de jongerenafdeling van de Pito-op-rust-gestelden. Maar zoals eerder aangehaald: nu gaan we hier ten huize even terugschakelen. Dat is toch de bedoeling. Om onszelf drijvende te houden. Komt er net op tijd een schrijfsel uit van Grof Geschud, vanavond boekvoorstelling. Dat wil ik horen, kopen en daarna lezen. Weet zeker dat deze toppers mij weten te boeien: na hun voorstellingen Lijmen en Broeden, nu het boek Drijven. U hoort er later meer over.