112. Boekenmaand juli

HOEWEL AL JARENLANG op rust gesteld voelen juli en augustus, de twee zomermaanden bij uitstek, nog altijd als de échte vakantie aan. Weet niet hoe het komt of waar het aan ligt maar deze periode blijft 'iets speciaals' hebben voor mij. Nóg minder moeten, en als het dan toch... mag het rustig aan. Ook het lezen, en da's dan weer anders dan vroeger. Toen las ik tijdens de zomervakantie snel-snel een rijtje boeken omdat er in de resterende 10 maanden te weinig tijd voor maar ook minder drang naar was. Dat is nu niet meer: een jaar lang kan en mag ik lezen à volonté. Altijd op het ritme van het boek: het ene kan al sneller dan het andere, het andere grijpt me meer aan dan het ene en zo is er voor elk boek meer of minder leestijd nodig. Enkele recente voorbeelden. Het begon ergens in juni met Elizabeth Finch van Julian Barns. Ooit las ik Hoogteverschillen van hem. Heel speciaal. Ook nu weer, maar het duurde wat langer voor ik het doorhad. Speciale en vaak schier filosofische kronkels leiden af om de leugen te verhullen. Het trage tempo helpt niet echt om bij de zaak te blijven. (Meer en betere uitleg zit achter de groene link.) Achteraf bleek het wel de moeite, mits er met de nodige "moeite" voor te blijven gaan. Om wat vlotter op gang te komen schoof La Pola mij één van haar uitgeleende bibliotheekboeken door: Voorbij de duisternis van Sandra Berg. Behoorlijk intrigerende roman met een stroeve aanzet, maar die gaandeweg vatbaarder wordt en bovendien een sterk einde in petto heeft. Om een idee te geven: nu met een 'inkijk' achter de beige link. Achteraf zou het nochtans behoorlijk pittig geschreven boek aanvoelen als een soepel tussendoortje, want nu lag MUNGO van Douglas Stuart op mij te wachten.  Dezelfde 'Stuart' als van Shuggie Bain, hier al eerder vernoemd en dus de opvolger. Gelijkaardige setting, herhaalde problematiek, herkenbare situaties als in zijn eerste boek. Achter de link zit deze keer een iets minder flatterende recensie. Behoorlijk kritisch, en dat mag. Ik wil er wel aan toevoegen dat de manier waarop 'het verhaal' gebracht wordt mij erg heeft kunnen bekoren. Het rauwe en zeer aangrijpende relaas over een korte periode in het leven van Mungo - 15 jaar, arbeiderswijk Glasgow, vader jong gestorven, moeder aan de alcohol, broer protestants bendeleider, wel een zorgzame zus... - wordt door de verteller in kleine stukjes opgedeeld die achteraf tot twee grote delen rond een centraal kantelpunt blijken te behoren. Een intrigerende manier om één verhaallijn te splitsen en de lezer heel lang in de waan te laten. Mij kan zijn schrijfstijl absoluut boeien. Hij kruipt onder m'n vel en ik denk dat een mens dit alleen maar kan schrijven als hij er zelf veel van heeft meegemaakt. Waar er in het begin de nodige pauzes waren om te bekomen evolueerde het boek in mijn handen dan weer naar de status van 'pageturner'. Ik kijk al uit naar nummer drie...